|
|
Zbrojownia
B-17 Flying Fortress
Autor: iksTAB
współpraca: PopeCorn
Amerykański ciężki bombowiec eksploatowany od 1939. Wraz z mniejszą liczbą B-24 stanowił główne narzędzie całodobowej ofensywy prowadzonej w Europie przez USA AF (w ciągu dnia) i przez RAF (w nocy). Prototyp oblatany został 28 sierpnia 1935. Produkcja opóźniała się jednak, gdyż rząd USA nie był przekonany o zapotrzebowaniu na tego rodzaju samolot. 20 egzemplarzy B-17C zakupił RAF. Pojedyncze maszyny wysyłane nad Niemcy w celu przeprowadzenia bombardowania z dużego pułapu nie sprawdziły się. Udowodniły, że nadanie im nazwy "Flying Fortress" (Latająca Forteca) było całkowitym nieporozumieniem. Doświadczenia RAFu przekonały USA AF o konieczności wzmocnienia uzbrojenia strzeleckiego, przeznaczonego do obrony własnej samolotów. Postanowiono też wysyłać do zadań bojowych duże formacje B-17. Latające bowiem w ten sposób samoloty mogły wzajemnie osłaniać się ogniem krzyżowym. Pierwsze naloty USA AF w Europie w 1942 kończyły się jednak nadal dużymi stratami. Mimo to Amerykanie upierali się przy swojej dziennej ofensywie, mając nadzieję na większą celność zrzutów, co miało, według nich, kluczowe znaczenie. Gdy jednak uzbrojenie wzrosło do przytłaczającej liczby 13 karabinów kal. 12,7 mm (umieszczonych w przedniej części kadłuba, w stanowiskach bocznych, na ogonie, w wieżyczkach w dolnej i górnej części kadłuba oraz nad stanowiskiem radiooperatora), Luftwaffe zaczęła ponosić coraz dotkliwsze straty, na które dodatkowo nałożyły się braki paliwowe w III Rzeszy. Na domiar złego (dla Niemców) systematycznie wzrastała produkcja B-17. Zakłady Boeinga, Douglasa i Lockheeda zbudowały wspólnie ok. 13000 maszyn tego typu.
Najliczniej reprezentowana była wersja B-17G, której zbudowano ok. 8700 egzemplarzy. Charakteryzowała się udoskonalonymi turbosprężarkami, które w połączeni z 4 silnikami Wright Cyclone o mocy 1200 KM każdy, umożliwiały wykonywanie lotów na pułapie 11000 m. Maksymalna prędkość tej wersji wynosiła 480 km/h. Największą wadą był udźwig, który drastycznie spadał wraz ze wzrostem zasięgu. W przypadku operacji wykonywanych przez USA AF w Europie średni udźwig wahał się w granicach 2 ton. Na krótsze misje B-17 mógł zabierać 8-9 ton bomb. Pomimo to podczas amerykańskiej ofensywy powietrznej same tylko B-17 zrzuciły 571460 ton bomb. Znaczna była też liczba zestrzelonych myśliwców. Jednym z mniej znanych epizodów w historii Latającej Fortecy jest jej kariera w specjalnej jednostce Luftwaffe, oznaczoej kryptonimem 1/KG200. Używała ona kilku przechwyconych B-17, które w barwach niemieckich zrzucały na spadochronach tajnych agentów.
- Dostawca: Boeing, USA
- Funkcja: Ciężki bobmowiec dalekiego zasięgu
- Załoga: 10
- Na wyposażeniu od: 1939
- Napęd: 4 silniki Wright R-1820-97 z turbosprężarkami General Electric typ B-22 o mocy 1200 KM każdy
- Wymiary:
- Rozpiętość skrzydeł: 31,6 m
- Długość: 22,8 m
- Wysokość: 5,8 m
- Powierzchnia nośna: 132 m2
- Waga:
- 27250 kg max. masa startowa
- 14850 kg pusty
- Pułap: 10670 m
- Prędkość max: 472 km/h
- Zasięg: 1760 km
- Uzbrojenie: 13 karabinów maszynowych 12,7mm; do 2720 kg bomb
|
|
![[rysunek]](/grafika_main/rog1.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/rog2.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/strategie.gif){kind=small}
