|
|
Zbrojownia
B-52H Stratofortress - Monografia
Autor: Sieniel
Po zakończeniu II wojny światowej, wraz z wprowadzeniem do uzbrojenia broni atomowej, wzrosło zapotrzebowanie na nowoczesny samolot bombowy mogący przenieść ładunek jądrowy w każdy punkt kuli ziemskiej. W 1948 roku firma Boeing otrzymała zamówienie na opracowanie samolotu bombowego. W 1949 roku przystąpiono do budowy dwóch prototypów projektu oznaczonego wstępnie XB-52. Pierwszy prototyp wystartował do dziewiczego lotu 2.10.1952r. Konkurenci XB-52 opracowani przez firmy Convair (YB-60) oraz Douglas (1211-J), nie zostali zakwalifikowani do dalszych prób. B-52 po serii prób i testów skierowano do produkcji seryjnej. Produkcja trwała kilka lat, a następnie samoloty były poddawane gruntownej modernizacji, tworząc coraz to nowsze wersje. W ten sposób powstały następujące wersje: B-52A, B, C, D, E, F, G, H. Ogółem wyprodukowano 744 egzemplarzy bombowca B-52. Ostatnią wersją produkcyjną był model oznaczony B-52H.
Zbudowano łącznie 102 egzemplarzy. Różni się ona od poprzedniej napędem i systemem uzbrojenia obronnego. W chwili obecnej w służbie operacyjnej znajduje się 260 samolotów B-52, z tego 104 B-52G i 96 B-52H przystosowane do przenoszenia pocisków manewrujących ALCM. Pozostałe B-52G w wersji bombowej. Przewiduje się, że samoloty wersji G i H pozostaną w służbie do końca bieżącego wieku.
Samolot B-52H jest strategicznym bombowcem, nosicielem rakiet przeznaczonym do wykonywania uderzeń rakietowo - jądrowych na ważne cele naziemne i nawodne położone na głębokich rubieżach. Jest przystosowany do przenikania w pobliżu celów na małej wysokości w warunkach silnego przeciwdziałania OPL przeciwnika. Samolot posiada konstrukcję ośmiosilnikowego grzbietopłata całkowicie metalową. Kadłub konstrukcji duralowej, półskorupowej o przekroju zaokrąglonego prostokąta. Przednia część kadłuba mieści przedziały z wyposażeniem radioelektronicznym. Sześcioosobową załogę rozmieszczono w hermetycznej kabinie w przedniej, górnej części kadłuba. Fotele załogi katapultowane z górnego pokładu - do góry, z dolnego do dołu. Dolną część kadłuba zajmują zbiorniki paliwowe oraz komory bombowe. W tylnej części kadłuba rozmieszczono wnękę spadochronów hamujących oraz wyposażenie systemów uzbrojenia obronnego. Skrzydła skośne o dużym wydłużeniu i ujemnym wzniosie posiadają konstrukcję półskorupową, wielodźwigarową. Na skrzydłach rozmieszczono turbulizatory, klapy Fowlera oraz przerywacze, które spełniają także rolę hamulców aerodynamicznych. Usterzenie o układzie klasycznym, statecznik pionowy o skosie 40° może być składany do hangarowania.
Statecznik poziomy wyposażony w ster wysokości z klapkami wyważającymi. Podwozie jednotorowe wciągane do kadłuba. Każdy zespół kół jest jednogoleniowy z dwoma kołami. Podwozie pomocnicze na końcach skrzydeł - jednogoleniowe z pojedynczymi kółkami. Zespół napędowy składa się z ośmiu silników turbowentylatorowych zawieszonych po dwa w jednej gondoli. Silniki typu TF33-P-3. Rozruch silników typu prądowego. System taki znacznie skraca uruchomienie wszystkich silników a zatem szybszy start. Instalacja paliwowa o pojemności 181 600 l z możliwością podwieszenia zbiorników dodatkowych o pojemności 2650 l.
Według amerykańskiego Instytutu Analiz Obronnych, do 2014 r. Siłom Zbrojnym USA potrzeba tylko 66 samolotów B-52H. Kierując się wskazaniami Instytutu, administracja prezydenta Clintona zdecydowała o rozpoczęciu wycofywania od 1996 r. 28 B-52H, których zadania przejmą samoloty B-1B.
|
|
![[rysunek]](/grafika_main/rog1.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/rog2.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/strategie.gif){kind=small}
