Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 229 Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 231 Warning: pg_exec(): Query failed: ERROR: syntax error at end of input LINE 1: ...wiadomosci) as ilosc FROM wiadomosci WHERE id_main_parenta= ^ in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 232 Warning: pg_result() expects parameter 1 to be resource, boolean given in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 233 Czołg lekki T-26 - Cybernetyczna Gildia Strategów
[rysunek] [rysunek]  
Logo Mapa

  [rysunek]  
Strona główna
Autorzy
O stronie
Regulamin
Pobór
Faq
Stratedzy
  
Aktualności
Akademia
Taktyka i strategia
Armie świata
Technika
Zbrojownia
Słynne postacie
Odznaczenia
Terroryzm
Galeria
Kantyna
Leksykon
Biblioteka
Forum dyskusyjne
Linki
 
     




Copyright © 1997 - 2002
Cybernetyczna Gildia Strategów.

Wszelkie prawa zastrzeżone.
All rights reserved.
Hosting: Dualcore.pl

Sponsor:
Program do pożyczek

Blog technologiczny

Zbrojownia

Czołg lekki T-26

Autor: Paco

Historia

Czołg lekki T-26 Zgodnie z przyjętym pod koniec lat dwudziestych programem rozwoju broni pancernej dowództwo Armii Czerwonej postanowiło wprowadzić do uzbrojenia lekki czołg przeznaczony do współdziałania z piechotą. Ponieważ własny przemysł niezbyt dobrze radził sobie z opracowaniem takiej konstrukcji w maju 1930 roku zakupiono licencję angielskiego czołgu lekkiego Vickers – 6E (protoplasta także polskiego 7-TP) oraz 15 czołgów wersji dwuwieżowej. Posłużyły one za podstawę do opracowania własnej konstrukcji, skierowanej do produkcji w lutym 1931r. pod nazwą czołg lekki T-26. Autorem projektu a także większości modernizacji i odmian specjalnych był  inż. S. A. Ginzburg z Biura Konstrukcyjnego Fabryki nr. 185 w Leningradzie.
    W porównaniu z pierwowzorem zmiany były raczej niewielkie. Nowy czołg był konstrukcją dwuwieżową (pancerz nitowany - pod koniec serii wprowadzono spawanie) o wadze 8 600 kg, uzbrojeniu w dwa km. 7,62 mm DT lub 1 armatę 37 mm PS-2 oraz 1 km. DT, opancerzeniu od 13 do 6mm i silniku o mocy 90 KM. Wersję z uzbrojeniem armatnim przeznaczono dla dowódców plutonów i kompanii (część egzemplarzy wyposażono też w radiostacjez anteną poręczową wokół kadłuba). W latach 1931-32 wybudowano przeszło 1050 czołgów dwuwieżowych.

Wersja 31-32 - dane techniczne
Załoga: 3 osoby
Masa bojowa: 8.600 kg
Uzbrojenie: 2 km. 7, 62 mm DT lub 1 armata 37 mm PS-2 i 1 km 7,62 mm DT
Opancerzenie: przód, boki i tył (kadłub i wieże) 13 mm, dno 6 mm, góra 10 mm
Napęd: silnik gaźnikowy T-26 90 KM
Osiągi: prędkość maks. po drodze 30-32 km, zasięg po drodze 120-140 km, zasięg w terenie 100 km, pokonywane wzniesienia 32-40 st., rowy 180-200 cm, ściany 75 cm, brody 80-90 cm


Czołg lekki T-26, Wersja dwuwieżowa z 1931 r.

W 1933 r. wprowadzono do produkcji wersję jednowieżową uzbrojoną w 1 armatę 45 mm wz. 32 oraz 1 km. DT. Czołgi dowódców plutonów i kompanii wyposażono w radiostacje z antenami poręczowymi. Wybudowano ponad 5 000 czołgów tej wersji. W trakcie produkcji wprowadzano liczne ulepszenia. Między innymi zwiększono objętość zbiorników paliwa, dodano przeciwlotniczy km., zmodernizowano radiostację i przyrządy celownicze, dodano reflektory sprzężone z armatą. Zmieniono także technikę budowy kadłuba na spawanie oraz dodano odlewaną maskę uzbrojenia. Wyprodukowano około 4 800 czołgów tej serii.
Kolejną wersję wprowadzono do produkcji w 1938 r. Podstawowe zmiany to zastosowanie spawanej wieży stożkowej, armaty 45 mm wz. 38, nowych przyrządów celowniczych oraz powiększenie zbiorników paliwa. Dodano także właz awaryjny.
Następne zmiany wprowadzono po roku w wersji 1939. Zwiększono do 97 KM moc silnika, pochylono płyty przedniej części kadłuba, wzmocniono zawieszenie oraz ulepszono żaluzje wlotu powietrza tak, by lepiej chroniły przed butelkami z benzyną, zastosowano także antenę prętową. Ogółem wyprodukowano przeszło 2 000 czołgów obu ostatnich serii.

Wersja 38-39 - dane techniczne
Masa bojowa: 10 500 kg
Załoga: 3 osoby
Uzbrojenie: 1 armata 45 mm wz.34 lub 38, 1-2 km. 7,62 mm DT, 1 przeciwlotniczy km. 7,62 mm P-40
Opancerzenie: przód boki i tył 15 mm (kadłub i wieża)
Napęd: silnik gaźnikowy T-26 (97 KM)
Osiągi: prędkość maksymalna (po drodze) ok. 30 km/h, zasięg po drodze 240 km, zasięg w terenie 150 km, pokonywane wzniesienia 32-40 st, ściany 75 cm, rowy 180-200 cm, brody 80-90 cm.


Czołg lekki T-26 (wersja z 1939 r.)

W 1933 roku rozpoczęto prace nad "artyleryjską" wersją czołgu T-26. Ostatecznie w 1934 roku skierowano do produkcji czołg wsparcia T-26A. Powstał on przez ustawienie wieży czołgu średniego T-28 (uzbrojonej w armatę 76,2 mm KT-28 oraz 1 km. DT) na standardowym podwoziu T-26. Ogółem w latach 1934-35 wybudowano 65 czołgów tej serii.


Czołg wsparcia T-26A

W oparciu o konstrukcję czołgu T-26 opracowano kilka serii czołgów z miotaczami ognia. Najliczniejsza (400 egzemplarzy) była wersja OT-130 zbudowana w oparciu o czołg lekki T-26 wz. 1938. Zamiast armaty w wieży zamontowano miotacz ognia oraz zbiorniki mieszanki pozwalające na oddanie do 40 jednosekundowych strzałów na odległość 50 m. Ogółem wybudowano 955 czołgów "chemicznych".


Czołg chemiczny OT-130

Podwozie czołgu T-26 posłużyło do opracowania całej serii pojazdów specjalistycznych. W połowie lat 30-tych przyjęto do uzbrojenia krótkie serie dział samobieżnych uzbrojonych w armatę 76,2 mm (SU-5-1), haubicę 122 mm (SU-5-2) lub moździerz 152 mm (SU-5-3). Do produkcji seryjnej wdrożono także opancerzone ciągniki artyleryjskie T-26T oraz T-26T2 oraz czołg saperski ze składanym mostem ST-26.


Czołg Mostowy ST-26

Z pojazdów prototypowych i doświadczalnych można wspomnieć o opancerzonej cysternie T-26-C, transporterach opancerzonych TP-26, TR-4, TR-4-1, transporterze amunicji TB-26 oraz o czołgu dowodzenia TN. Na bazie T-26 w połowie lat 30-tych opracowano także tzw. "teletanki". Były to kierowane przewodowo bezzałogowe czołgi - miny przeznaczone do wysadzania silnie bronionych przeszkód. Wprowadzono je na wyposażenie specjalnych kompanii w lekkich brygadach pancernych. O użyciu tych czołgów w walce brak danych.

W latach 30-tych opracowano działającą bez zastrzeżeń metodę pokonywania przez czołgi T-26 przeszkód wodnych o głębokości do 4,5 m. Wdrożono także do szkolenia oryginalną metodę pokonywania rowów przeciwpancernych przez dwa sprzężone czołgi (tzw. Sposób Cyganowa).
    Debiutem bojowym czołgów T-26 była wojna domowa w Hiszpanii. Po stronie republikańskiej walczyło ich tam przeszło 300. Bardzo szybko wyszły na jaw rozliczne wady. O ile uzbrojenie bez problemu radziło sobie praktycznie ze wszystkim co jeździło po stronie przeciwnej to dramatycznie zawodził zbyt cienki pancerz i za słaby silnik. Czołgi T-26 były zbyt wrażliwe i powolne. Każda ich akcja kończyła się poważnymi stratami. Dodatkowym problemem była typowa dla sowieckiego sprzętu słaba jakość wykonania, powodująca w trakcie eksploatacji rozliczne usterki, zwłaszcza w układzie napędowym, (sprzęgła, skrzynie biegów) potęgowane dodatkowo przez słabe wyszkolenie kierowców. Podobnie było w wojnie z Japonią, gdzie wypełniając swoje podstawowe zadanie wsparcia piechoty ginęły całe bataliony pancerne. Dodatkowy problem sprawiały anteny poręczowe. Wyposażone w nie czołgi były wybijane w pierwszej kolejności, co skutecznie dezorganizowało system dowodzenia. W agresji przeciwko Polsce T-26 praktycznie nie miał przeciwnika. Jeszcze raz za to potwierdził niskie osiągi i bardzo wysoką awaryjność. Jedynym "zyskiem" z okupionej ogromnymi stratami wojny z Finlandią było wypracowanie techniki ochrony przed butelkami zapalającymi przez zastosowanie elastycznych ekranów z drucianej siatki. Końcem kariery był początek wojny z Niemcami w 1941 r do której przystąpiło około 12 tysięcy czołgów T-26 wszystkich wersji. Wtedy była to konstrukcja dramatycznie przestarzała. Nic więc dziwnego, że już w pierwszych starciach maszyny te ginęły dosłownie setkami. Łabędzim śpiewem czołgu T-26 była kontrofensywa pod Moskwą pod której definitywnie wycofano go z uzbrojenia.

Ocena

Czołg lekki T-26 był w swojej klasie konstrukcją gorszą od przeciętnej. Jedyną zaletą było silne (jak na lata trzydzieste) uzbrojenie wersji jednowieżowej, radzące sobie praktycznie z każdym z ówczesnych czołgów. Zawodził od początku zbyt słaby silnik. Niski poziom wykonawczy sowieckiego przemysłu obdarzył ten czołg katastrofalnie zawodnym układem napędowym. Zbyt cienkie (do tego zupełnie nieracjonalnie ukształtowane) opancerzenie nie pozwalało na przeżycie na polu walki przełomu lat 30-tych i 40-tych, w warunkach gwałtowanego rozwoju środków obrony przeciwpancernej. Nie pomagała nawet wielka liczebność wyposażonych w T-26 oddziałów (na przełomie lat 30-40 był to najliczniejszy czołg lekki w Europie. Przez cały czas produkcji nie uporano się z żadnym z wymienionych problemów, ograniczając się do kosmetycznych modernizacji.
Przez brak wyobraźni decydentów, z uporem forsujących masową produkcję nieudanego czołgu, straciło życie tysiące pancerniaków, u których ten czołg zyskał tragiczne miano "przekleństwa sowieckich czołgistów". Nic dodać, nic ująć.