Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 229 Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 231 Warning: pg_exec(): Query failed: ERROR: syntax error at end of input LINE 1: ...wiadomosci) as ilosc FROM wiadomosci WHERE id_main_parenta= ^ in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 232 Warning: pg_result() expects parameter 1 to be resource, boolean given in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 233
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
|
|
Zbrojownia Czołg lekki 7-TP Autor: Paco ![]() Na początku lat 30-tych podstawowe wyposażenie polskich oddziałów pancernych stanowił weteran I w.ś., francuski czołg lekki wolnobieżny Renault FT-17. W owym czasie był to już czołg przestarzały a co gorsza, nie rokujący żadnych nadziei na sensowną modernizację. Ponieważ polski przemysł nie był jeszcze w stanie poradzić sobie samodzielnie z opracowaniem od podstaw projektu następcy posłużono się wzorem zagranicznym. W 1931 r. Polska zakupiła licencję angielskiego czołgu lekkiego Vickers E (oraz 38 egzemplarzy obu wersji - jedno i dwuwieżowej).
Vickers 6E - dane techniczne
![]() Czołg lekki Vickers 6E (wersja dwuwieżowa) ![]() Czołg lekki Vickers 6E (wersja jednowieżowa) Natychmiast rozpoczęto w Biurze Studiów Państwowych Zakładów Inżynieryjnych (Ursus) prace nad projektem modernizacji. Prototyp wersji dwuwieżowej ukończono pod koniec 1934 r. Podstawową zmianą było zastosowanie silnika wysokoprężnego Saurer BLDb (w wersji PZInż). Dzięki specyfice paliwa wysokoprężnego (znacznie trudniejsze do zapalenia od benzyny) kapitalnie podniosła się odporność czołgu i bezpieczeństwo załogi. Nowy czołg w porównaniu z pierwowzorem znacznie lepiej radził sobie także w terenie choć okazał się minimalnie wolniejszy w marszu po drodze. Jak uzbrojenie przewidziano początkowo dwa km. Browning wz. 30 7,92 mm. Wiosną 1935 roku rozpoczęto produkcję pierwszej serii (22 czołgi dwuwieżowe). Wobec przedłużających się prac nad wieżą z armatą 37 mm Boforsa do 1937 r. wybudowano jeszcze 18 czołgów dwuwieżowych.
![]() Czołg lekki 7-TP (wersja dwuwieżowa) Od połowy 1937 r. rozpoczęto produkcję czołgów jednowieżowych uzbrojonych w armatę 37 mm wz. 37 oraz km. Browning wz. 30 7,92 mm. W 1938 r. zmodernizowano wieżę dodając z tyłu niszę na radiostację. Czołgi dowódców plutonów i kompanii wyposażono wtedy w radiostację nadawczo - odbiorczą 2N/C (zasięg 5 km). Pozostałe egzemplarze otrzymały odbiorniki. Przy okazji znacznie poprawiło to nienajlepsze dotąd wyważenie wieży. Do tego standardu przebudowano większość czołgów jednowieżowych wcześniejszych serii (pozostało tylko 16 czołgów dwuwieżowych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie).
Czołg lekki 7-TP (jednowieżowy) - dane techniczne
Czołg lekki 7-TP w wersji jednowieżowej wyposażono w
znakomite przyrządy obserwacyjno - celownicze produkcji Polskich Zakładów
Optycznych w Warszawie: peryskop odwracalny wz. 34 konstrukcji inż. Rudolfa
Gundlacha, celownik teleskopowy wz. 37 (licencja Boforsa) oraz celownik
peryskopowy wz. 37 (wersja rozwojowa celownika TWZ Zeissa).
![]() Czołg lekki 7-TP wersja 1938-39 Według przyjętego w styczniu 1937 r. planu rozbudowy wojsk pancernych przewidywano do 1942 r. sformowanie 8 batalionów czołgów lekkich wyposażonych w czołgi 7-TP (w sumie 412 sztuk). Ogółem do wybuchu wojny wyprodukowano około 160 czołgów 7-TP wszystkich wersji.
Równocześnie z czołgiem 7-TP
w BS PZInż zespół pod kierownictwem inż. Witolda Jakusza
opracował wykorzystujący jego podwozie ciągnik gąsienicowy C7P. Do jego napędu
wykorzystano silnik PZInż 235 (zmodernizowany Saurer BLDb). W odróżnieniu od
zagranicznych konstrukcji tego typu polski ciągnik posiadał zamkniętą kabinę z 6-7
miejscami siedzącymi. Wyposażeniem holowniczym była napędzana przez silnik wciągarka
linowa (przystosowana do użycia tak z przodu jak i z tyłu oraz hak holowniczy z
samoczynną blokadą).
C7P - dane techniczne
![]() Ciągnik gąsienicowy C7P ![]() Ciągnik C7P w trakcie załadunku na prowadnicę szynową
W kampanii wrześniowej
czołgi 7-TP zgrupowano w dwóch batalionach i dwóch samodzielnych kompaniach czołgów
lekkich:
![]() Czołg Lekki 7-TP 2 Batalion Czołgów Lekkich (49 jednowieżowych 7-TP) mjr. E. Karpowa wszedł z skład GO "Piotrków" (Armia "Łódź"). Pierwsze walki zakończone znacznymi sukcesami oddział stoczył 4 września nad rzeką Prudką. Następnego dnia batalion został rozproszony w rezultacie nieudanego natarcia na Piotrków. W czasie odwrotu, pod Radziejowicami, z braku paliwa trzeba było porzucić czołgi 3 kompanii. Reszta batalionu (około 20 czołgów) skupiona wokół 2 kompanii wycofała się przez Warszawę do Brześcia nad Bugiem. Po krótkim odpoczynku 2 BCzL w dniach 15-16 września walczył pod Włodawą z niemieckimi oddziałami pancernymi. 17 września po zniszczeniu ocalałych czołgów żołnierze batalionu przekroczyli granicę rumuńską.
![]() 7-TP porzucony na szlaku odwrotu
1 Kompania Czołgów
Lekkich Dowództwa Obrony Warszawy (11 dwuwieżowych 7-TP) kpt. F.
Michałkowskiego sformowana została z czołgów i załóg Centrum Wyszkolenia
Broni Pancernej w Modlinie. Od 8 do 12 września kompania walczyła w obronie Warszawy
(min. w rejonie Kolonii Staszica). W natarciu na Okęcie oddział wyparł Niemców z
terenu lotniska a później osłaniał odwrót własnej piechoty. Na skutek poniesionych w
tym starciu poważnych strat kompanię rozwiązano a ocalałe czołgi wcielono do 2
KCLDOW.
![]() Czołgi lekkie 7-TP w służbie niemieckiej Jeden lub dwa czołgi 7-TP stały się w 1939 r. zdobyczą Armii Radzieckiej
Czołgi lekkie Vickers 6E walczyły
w składzie dwóch samodzielnych kompanii: Ocena
Podstawowym atutem czołgu lekkiego 7-TP było
znakomite uzbrojenie. Pocisk 37 mm armaty Boforsa na dystansie 500 m przebijał 40 mm
pancerz, co pozwalało na skuteczne zwalczanie wszystkich niemieckich czołgów.
Rewolucyjnym rozwiązaniem było zastosowanie (po raz pierwszy w czołgu produkowanym
seryjnie) silnika dieslowskiego. Podniosło to radykalnie bezpieczeństwo załogi w razie
pożaru na polu walki. Doskonałe parametry nowoczesnego silnika, zwłaszcza
szczególnie chwalona elastyczność, zaowocowały bardzo dobrą manewrowością.
Niestety, w warunkach wojennych, wobec krachu systemu zaopatrzenia, ten rodzaj napędu
okazał się przekleństwem, drastycznie ograniczającym możliwość uzupełnienia
zapasów paliwa. Doprowadziło to do rekordowo wysokich strat marszowych w batalionach
czołgów lekkich. Najpoważniejszą wadą polskiego czołgu było zbyt słabe
opancerzenie. Powodowało to duże straty wszędzie tam, gdzie polskie czołgi
wspierając piechotę walczyły ze zorganizowaną obroną przeciwpancerną. Poważnym
problemem był także podział zadań w trzyosobowej załodze. Obciążony dodatkowo rolą
celowniczego dowódca miał do swojej dyspozycji przyrządy optyczne pozwalające jedynie
na wycinkową obserwację pola walki. Ogromnie utrudniało to kierowanie kompanią czy
nawet plutonem (zwłaszcza wobec wyposażenia w radiostacje jedynie czołgów dowodzenia)
i w konsekwencji poważnie obniżało efektywność wchodzących do walki oddziałów.
![]() |