Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 229 Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 231 Warning: pg_exec(): Query failed: ERROR: syntax error at end of input LINE 1: ...wiadomosci) as ilosc FROM wiadomosci WHERE id_main_parenta= ^ in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 232 Warning: pg_result() expects parameter 1 to be resource, boolean given in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 233 BMP-3 - Cybernetyczna Gildia Strategów
[rysunek] [rysunek]  
Logo Mapa

  [rysunek]  
Strona główna
Autorzy
O stronie
Regulamin
Pobór
Faq
Stratedzy
  
Aktualności
Akademia
Taktyka i strategia
Armie świata
Technika
Zbrojownia
Słynne postacie
Odznaczenia
Terroryzm
Galeria
Kantyna
Leksykon
Biblioteka
Forum dyskusyjne
Linki
 
     




Copyright © 1997 - 2002
Cybernetyczna Gildia Strategów.

Wszelkie prawa zastrzeżone.
All rights reserved.
Hosting: Dualcore.pl

Sponsor:
Program do pożyczek

Blog technologiczny

Zbrojownia

BMP-3

Autor: Hamilkar

BMP-3 na wystawie w Abu Dabi W rozmaitych publikacjach, traktujących na temat bojowych wozów piechoty, określa się BMP-3 (bojewaja maszina piechoty), lub też po prostu BWP-3 (bojowy wóz piechoty), jako pojazd trzeciej lub też drugiej generacji w rodzinie bojowych wozów piechoty. Porównuje się go do niemieckiego "Mardera" 2. Rozważania na temat faktu przynależności do drugiej, czy też trzeciej generacji, a także porównanie z innymi najnowszymi konstrukcjami bwp odłożę jednak na inną okazję . W niniejszym, krótkim artykule chciałbym przybliżyć jedynie sylwetkę BMP-3 (dalej w tekście będę używał tego właśnie skrótu, jako że dotyczy on konstrukcji radziecjkiej/rosyjskiej), jego historię powstania i konstrukcję.

Sądzę, że warto wspomnieć iż pomysł skonstruowania pierwszego bwp zrodził się w głowie dowódcy francuskich oddziałów pancernych pułkownika Estienne. Miało to miejsce w roku 1917. Pojazd, zbudowany na podwoziu traktora i uzbrojony w jedno działko 37 mm i dwa km, ciągnąć miał za sobą przyczepkę w której znajdowałoby się 20 żołnierzy. Konstrukcja taka zapewniała by to, co jest głównym zadaniem obecnych bwp: bezpieczniejszy dowóz żołnierzy na pole walki i wsparcie ich ogniem uzbrojenia pokładowego. Pomysł ten nie doczekał się jednak realizacji. W 1918, w ramach modernizacji czołgu "Mark" V, Anglicy wyprodukowali około 600 pojazdów "Mark" V*, uzbrojonych w dwa działa 57 mm i cztery km, do przewozu oddziału złożonego z 25 żołnierzy piechoty. Niestety, pojazdy te nie zdążyły już jednak wejść do służby. I Wojna Światowa się zakończyła.

W okresie międzywojennym i podczas II Wojny Światowej nie skonstruowano pojazdu, który by odpowiadał wymogom stawianym obecnie przed bwp: uzbrojenie pokładowe składające się z przynajmniej 2 systemów, możliwość prowadzenia ognia przez żołnierzy ze środka pojazdu (obecnie nie zawsze stosowana), odporność na ogień nieprzyjaciela - przynajmniej z broni strzeleckiej, zdolność pokonywania przeszkód wodnych, możliwość współdziałania ze współczesnymi sobie czołgami. Coś drgnęło dopiero w latach pięćdziesiątych. Warto wspomnieć w tym miejscu o takich konstrukcjach jak: francuskie "Hotchkiss" TT i AMX-VCI (na podwoziu czołgu AMX-13), hiszpański HS-30, austriacki "Pirat" i niemiecki SPW "Kurz".

W ZSRR prace nad stworzeniem własnego wozu bojowego klasy np. AMX-VCI rozpoczęto pod koniec lat pięćdziesiątych. Do produkcji seryjnej wybrano, zgłoszony do konkursu przez Biuro Konstrukcyjne Czelabińskiej Fabryki Traktorów, tzw. "Obiekt" 765. Wszedł on do uzbrojenia Armii Czerwonej w 1966 roku jako BMP-1. Przez pewien okres czasu nie miał on sobie równego w innych armiach świata. W miarę upływu czasu, konstrukcja ta starzała się i zaistniała potrzeba skonstruowania czegoś nowego, bardziej odpowiadającego potrzebom pola walki. Tak powstał BMP-2. Dokładny opis konstrukcji BMP-1 i BMP-2 to sprawa oddzielnej monografii. Tutaj należy wspomnieć, że w czasie gdy opracowywany był BMP-2 (lata siedemdziesiąte), radziecki inżynier Błagonrawow, zbudował prototyp oznaczony jako "Obiekt" 685. Był to pojazd desantowy, przeznaczony do desantu powietrznego a zupełnym nowum było uzbrojenie go w armatę 100 mm. Posłużył on jako wzór przy budowie "Obiektu" 688 - późniejszego BMP-3.

BMP-3 BMP-3 konstruowany był w ZSRR w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Pierwsze prototypy pojawiły się końcem lat osiemdziesiątych a publicznie BMP-3 został pokazany na defiladzie zwycięstwa w Moskwie, 9 maja 1990 roku. BMP-3 zostały poddane, w roku następnym, surowym testom na pustynnym poligonie Kara-Kum. Dzięki uzyskanym tam doświadczeniom zapewniono możliwość eksploatacji pojazdów w temperaturze +55 °C. Sądzę, że myślano tu już o potencjalnych kontraktach z państwami bliskowschodnimi.

Zanim zajmiemy się opisem konstrukcji BMP-3, należy wspomnieć, że był on projektowany jako pojazd desantowy (patrz. "Obiekt" 685) i został przyjęty na uzbrojenie jednostek pancernych i zmechanizowanych wojsk lądowych tylko dlatego, iż podczas prac konstrukcyjnych, realizując wymagania taktyczno-techniczne, zbudowano maszynę za dużą. Chodziło tu głównie o to, że Ił-76 - podstawowy samolot transportowy, nie był w stanie zabrać jej na pokład. Tak więc ostatecznie zdecydowano się nie nadawać bohaterowi naszego opracowania nazwy BMD (bojewaja maszina diesantnaja) a BMP (bojewaja maszina piechoty).

Opis konstrukcji:

Kadłub i wieża BMP-3 wykonane są z dwóch rodzajów płyt - stalowych (głównie w przedniej strefie pojazdu) i aluminiowych (charakterystyczne dla pojazdów desantowych). Pancerz przedni zapewnia prawdopodobnie częściową ochronę przed pociskami o kalibrze do 30 mm i odłamkami. Przypuszcza się, że może on zawierać elementy laminowane.
Podział kadłuba jest inny niż w poprzednich radzieckich bojowych wozach piechoty. Przedział kierowania znajduje się z przodu pojazdu. Stanowisko mechanika-kierowcy umieszczono na osi podłużnej pojazdu (doświadczenia z Afganistanu - ochrona przed minami przeciwgąsienicowymi i lepsze pole widzenia). Po obydwu stronach kierowcy siedzą dwaj żołnierze obsługujący dwa km. Z przedziałem kierowcy połączony jest przedział desantowy, w którym mieści się pięciu żołnierzy desantu. Z tyłu, w dolnej części BMP-3, usytuowany jest przedział napędowy. Pomiędzy nim a stropem pojazdu znajduje się przejścia dla żołnierzy desantu, zakończone dwudzielnymi drzwiami, otwieranymi do tyłu. W stropie znajdują się również pokrywy przez które, w razie potrzeby, można opuścić pojazd. W samej wieży, natomiast, znajdują się stanowiska dowódcy pojazdu i działonowego. Na zewnętrznej części kadłuba zamocowano zaczepy do systemu spadochronowego lub spadochronowo-rakietowego (zadania powietrzno-desantowe).

Główną jednostką napędową BMP-3 jest czterosuwowy, dziesięciocylindrowy, chłodzony cieczą silnik UTD-29M o zapłonie samoczynnym. Posiada on moc 368 kW co zapewnia moc jednostkową ok. 20 kW/t. Dla porównania: M2A2 "Bradley" - 14.9 kW/t; CV 90 - 18,4 kW/t. Układ napędowy jest hydromechaniczny, z przekładnią hydrokinetyczną i czterobiegową skrzynią przekładniową. Po drodze BMP-3 może się poruszać z prędkością 70 km/h - jadąc do przodu i 20 km/h - jadąc do tyłu. Zapas paliwa - 690 litrów, pozwala na uzyskanie zasięgu 600 km.
Na układ jezdny składa się sześć par podwójnych, ogumionych kół nośnych, gumowo-metalowe gąsienice z grzebieniem prowadzącym, dwa (umieszczone z tyłu) koła napędowe, dwa koła kierunkowe (czyli napinające) oraz sześć (po każdej stronie trzy) rolek podtrzymujących.
BMP-3 pływa z prędkością maksymalną 10 km/h. Umożliwiają mu to dwa pędniki wodne, wspomagające gąsienice osłonięte pokrywami hydrodynamicznymi. Pędniki, regulując przepływ wody, umożliwiają wykonywanie skrętów.

Uzbrojenie jest chyba najciekawszym ale zarazem najbardziej skomplikowanym i trudnym z logistycznego punktu widzenia elementem wyposażenia BMP-3.
Jednostką główną jest bruzdowana, niskociśnieniowa armata 2A70 kalibru 100 mm, o nieco mniejszej energii wylotowej pocisków niż posiada 100 mm armata czołgowa. Jest stabilizowana w dwóch płaszczyznach za pomocą układów elektrycznych. Zakres ognia w płaszczyźnie pionowej wynosi od -6° do +60°. Umożliwia to zwalczanie celów powietrznych i zakrytych. Przebijalność pocisku podkalibrowego ZBM-25, wystrzelonego z 2A70 wynosi około 400 mm litego pancerza stalowego. Nie wystarczy to oczywiście do przebicia pancerzy czołowych współczesnych czołgów podstawowych, ale z powodzeniem może się przyczynić do uszkodzenia ich układów jezdnych lub układów kierowania ogniem, co wystarczy na wyeliminowanie pojazdu z walki na pewien czas. Szybkostrzelność armaty wynosi około 10 strzałów na minutę.
W BMP-3 zamontowano system 9K116, umożliwiający wystrzeliwanie PPK 9M117 "Bastion" (NATO - AT-10 "Stabber") - stosowanych od 1986 w czołgach T-55M. Jest to system drugiej generacji, w którym pocisk jest naprowadzany na cel poprzez samoczynne regulowanie odległości osi wiązki laserowej, którą działonowy oświetla cel. Prędkość przelotowa pocisku wynosi 375 m/s przy locie na maksymalny zasięg 4000 m (minimalny 100 m), co daje przeciwnikowi od 10 do 15 s na reakcje (od momentu ostrzeżenia o opromieniowaniu wiązką laserową). Przebijalność PPK wynosi ok. 700 mm litego pancerza stalowego.

Z armatą 2A70 sprzężona jest druga, tym razem samoczynna, również stabilizowana w dwóch płaszczyznach, zasilana dwustronnie (swoboda doboru amunicji przez dowódcę pojazdu) 30 mm armata 2A72. Umożliwia ona niszczenie lekko opancerzonych wozów bojowych, środków ogniowych i żołnierzy na odległość do 4000 m oraz celów powietrznych do 2000 m z szybkostrzelnością 200, 300 lub 500 strzałów na minutę.
Oprócz ww. systemów, w skład uzbrojenia BMP-3 wchodzą jeszcze 3 km PKT kal. 7,62 mm, w tym jeden sprzężony w wieży z uzbrojeniem głównym. Dwa pozostałe to karabiny tzw. kursowe, z przodu kadłuba pojazdu.
Zapas amunicji do poszczególnych systemów wygląda następująco: 22 naboje 100 mm, 6 PPK, 305 naboi kumulacyjnych 30 mm i 195 naboi podkalibrowych 30 mm oraz 6000 naboi do km.
Do uzbrojenia opisanego powyżej dochodzi jeszcze broń osobista załogi i desantu.

Przyrządy celownicze to: kombinowany, dzienno-nocny celownik (noktowizyjny, pasywny) lub celownik termowizyjny, sprzężony z dalmierzem laserowym, obsługiwany przez działonowego lub dowódcę; dzienno-nocny przyrząd obserwacyjny dowódcy oraz kilkanaście peryskopów obserwacyjnych.

Inne urządzenia i wyposażenie to: sześć wyrzutni granatów dymnych (po trzy na każdej stronie wieży); system ochrony ABC (przed broniami masowego rażenia); uproszczona ubikacja dla załogi i racje żywnościowe na trzy dni.

Konstrukcje na bazie BMP-3: nie produkowane na większą skalę np. BRM-3K "Ryś" - wóz rozpoznawczy; samobieżny niszczyciel czołgów 9P157 "Krizantiema"

Użytkownicy: Rosja (Nie potrafię niestety w tej chwili podać dokładnej ilości użytkowanych pojazdów. W roku 1996 było ich około 700 sztuk); Zjednoczone Emiraty Arabskie ok. 250 sztuk; Korea Płd. - 30 sztuk. Jeśli ktoś dysponuje dokładnymi danymi na ten temat, to bardzo proszę o aktualizację.

Dane techniczno-taktyczne:

  • Załoga: 5 + 5 desant
  • Napęd: cieczš silnik UTD-29M
  • Moc silnika: 500 KM
  • Moc/masa: 26,4 KM/t
  • Wymiary:
    • Długość: 7,2 m
    • Szerokość bez (z) fartuchami burtowymi: 3,15 (3,3) m
    • Wysokość kadłuba: 1,9 m
  • Masa bojowa: 18 700 kg
  • Maksymalna prędkość jazdy:
    • 70 km/h (do przodu)
    • 20 km/h (do tyłu)
    • 10 km/h (w wodzie)
  • Pokonywanie przeszkód: rowy - 2,5 m; ściany - 0,8 m; wzniesienia - 35°; przechyły - 20°
  • Zasięg po szosie: 600 km
  • Zapas paliwa: 690 litrów
  • Uzbrojenie:
    • 1 armata 2A70 kal. 100 mm, z zapasem 22 naboi; armata jest przystosowana do odpalania, kierowanych w laserowej wiązce prowadzącej, PPK 9M117 "Bastion" (w kodzie NATO AT-10 "Stabber") o zasięgu 4000 m;
    • 1 armata szbkostrzelna 2A72 kal. 30 mm;
    • 3 km kal. 7,62 mm.

Bibliografia:

  • "Współczesne gąsienicowe wozy bojowe"; Dariusz Użycki, Tomasz Begier, Stanisław Sobala; Lampart, 1996. TOM II "Lekkie i średnie opancerzone wozy bojowe"; Igor witkowski; 1993.
  • "Bojowe wozy piechoty"; Jerzy Kajetanowicz;Wyd. Bellona, 1995.
  • "Uzbrojenie wozów bojowych"; Zygmunt Pankowski; MON, 1987.
  • "Technika Wojskowa"; "Nowa Technika wojskowa"; "Raport" z lat 1991-2000