Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 229 Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 231 Warning: pg_exec(): Query failed: ERROR: syntax error at end of input LINE 1: ...wiadomosci) as ilosc FROM wiadomosci WHERE id_main_parenta= ^ in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 232 Warning: pg_result() expects parameter 1 to be resource, boolean given in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 233 Ballistic Missile Defense - Cybernetyczna Gildia Strategów
[rysunek] [rysunek]  
Logo Mapa

  [rysunek]  
Strona główna
Autorzy
O stronie
Regulamin
Pobór
Faq
Stratedzy
  
Aktualności
Akademia
Taktyka i strategia
Armie świata
Technika
Zbrojownia
Słynne postacie
Odznaczenia
Terroryzm
Galeria
Kantyna
Leksykon
Biblioteka
Forum dyskusyjne
Linki
 
     




Copyright © 1997 - 2002
Cybernetyczna Gildia Strategów.

Wszelkie prawa zastrzeżone.
All rights reserved.
Hosting: Dualcore.pl

Sponsor:
Program do pożyczek

Blog technologiczny

Akademia

Ballistic Missile Defense

Autor: ANC

Traktat ABM i jego następstwa

Traktat ABM został podpisany w 1972 r. aby ograniczyć przeciwnikowi zbudowanie dużego systemu obronnego w krótkim czasie. Zarówno USA jak i ZSRR zgodziły się na ograniczenia obrony do dwóch rejonów dla każdej ze stron: jednym miałaby być stolica jako centrum dowodzenia, a drugim obszar na którym znajdowały się pociski balistyczne będące częścią sił odwetowych. Jednak jak się okazało, było to zbyt dużo. W 1974 r. postanowiono więc ograniczyć liczbę bronionych sektorów do jednego. Rosjanie wybrali stolicę, zaś Amerykanie, którzy nigdy nie mieli sentymentów, woleli bazy rakietowe koło Grand Folks, N.D.

Traktat ten miał w przyszłości umożliwić zredukowanie po obu stronach arsenałów jądrowych bez obaw, że przeciwnik zbuduje sobie super-system obronny zdolny osłabić skuteczność środków rażenia drugiego. Określał on miejsca, gdzie mogły być postawione środki wykrywania (radary), środki obrony musiały stacjonować na ziemi (ew. pod ziemią), były również ograniczone do jednej bazy zawierającej maksymalnie 100 pocisków. Warto tutaj wspomnieć, że sama obrona rakietowa Moskwy, już w roku 1956 liczyła 3000 pocisków R-113. Ponadto nie wolno było przystosowywać innych środków obrony przeciwlotniczej do zwalczania ICBM (Amerykanie twierdzą, że zrobili to ruscy w swoich SA-12, a Rosjanie że jankesi w Thaadach, Navy Upper Tier i ABL).

aunch11_s.jpg

THAAD Launch
IFT-11

Problem polegał więc na tym, że nie za bardzo było wiadomo jak zdefiniować strategiczną broń rakietową np. Rosjanie za takową uważali kiedyś swoją rakietę R-5 (SS-3) o zasięgu 1000 km. Ostatecznie zdecydowano, że jest to pocisk poruszający się z prędkością powyżej 5 km/s i mający zasięg ponad 3500 km.

Teraźniejszość

Co było dla USA dobre kiedyś, teraz je ogranicza. Obecnie wiele krajów dąży do zbudowania broni balistycznej co najmniej średniego zasięgu, a w przyszłości na pewno spróbuje sięgnąć po "zakazany owoc" - ICBM - międzykontynentalne pociski. Funkcjonująca w czasach zimnej wojny doktryna MAD nie sprawdza się w stosunku do mniejszych państw, których przywódcy nie liczą się z ewentualnością odwetu. Wyspecjalizowane służby wywiadowcze oceniły, iż rozwój odpowiedniej technologii powinien zająć zainteresowanym krajom ok. 20 lat (tyle potrzebowały USA i ZSRR, które dysponowały o wiele większymi zasobami niż jakiekolwiek inne państwa). Prognozy te nie uwzględniły jednak następujących faktów:

  • łatwiejszy dostęp do informacji spowodowany głównie rozwojem Internetu
  • przepływ naukowców do zainteresowanych krajów oferujących im pracę
  • współpraca między krajami, sprzedaż technologii
  • tworzone pociski nie są nastawione na dokładność, niezawodność czy bezpieczeństwo, chodzi raczej o zagrożenie jakiemuś rejonowi
  • determinacja przywódców krajów dążących do zaistnienia na rynku mocarstw
thaad_s.jpg

Wszystkie te fakty skłaniają do zweryfikowania przypuszczeń. Po wystrzeleniu przez Koreę Pn. w sierpniu 98 rakiety Taepo Dong przewiduje się, że kraj ten będzie mógł skonstruować podobną rakietę (robocza nazwa Taepo Dong 2) lecz już o zasięgu międzykontynentalnym 4000-6000 km w ciągu 5 lat. Przy użyciu mniejszej głowicy biologicznej lub chemicznej (waga nawet 10 kg) zamiast konwencjonalnego ładunku 1000 kg zasięg ten zwiększa się do 10000 km. Co gorsze, Korea Pn. stała się obok Chin i Rosji jednym z ważniejszych eksporterów tego typu broni, zaś same wystrzelenia są swoistą odmianą reklamy w tej branży. Innymi przodującymi w tej dziedzinie krajami są Indie, Pakistan, Irak, Iran, zaś samą technologią balistyczną dysponuje już ponad 26 krajów. Jak dotąd, wszystkie użyte podczas konfliktów rakiety używały ładunków konwencjonalnych

THAAD Launch
FTV-01

Niektóre kraje dysponujące rakietami jak Izrael, Arabia Saudyjska podczas Wojny w Zatoce powstrzymały się od akcji odwetowych przeciwko Irakowi, który jak pamiętamy użył swoich Scud-ów. Do dziś uważane jest to za olbrzymi sukces dyplomacji. Arabia Saudyjska dysponuje 50 rakietami CSS-2 Made in China o zasięgu 3000 km, zaś Izrael ze swoimi Jericho niewiele im ustępuje. Dla porównania: irackie Scudy (wersja Al-Husayn ze zmniejszonym ładunkiem) mają zasięg do 650 km.

Projekt BMD

W celu ochrony swojego obszaru, jak również swoich sojuszników przed atakiem nie-strategicznych pocisków balistycznych (ang. Theater Missile) USA rozwijają obecnie następujące systemy obrony:

1. Lower Tier (małe wysokości, alternatywne zastosowanie do obrony plot.)

  • Patriot Advanced Capability (wersja odłamkowa PAC-2 użyteczna również przeciwko "miękkim celom" takim jak samoloty oraz PAC-3 typu hit-to-kill co oznacza bezpośrednie trafienie i zniszczenie celu przy pomocy energii kinetycznej pocisku)

  • Navy Area Defense (Navy Lower Tier) - odłamkowy

  • Meads (Corps Sam) - hit-to-kill, projekt międzynarodowy (Niemcy i Włochy)

  • Improved Hawk - odłamkowy

2. Upper Tier (duże wysokości)

  • Thaad - hit-to-kill, wysokość przechwycenia 40 do kilkuset km pozwala na atak nadchodzącego pocisku w fazie 2. i 3.

  • Navy Theater Wide Defense - hit-to-kill, dzięki zainstalowaniu na okrętach AEGIS pozwala na ochronę znacznego obszaru

  • Arrow - głowica odłamkowa, dzięki zaangażowaniu Izraela jest to najbardziej zaawansowany projekt międzynarodowy

3. Początkowa faza przyspieszania

  • Airborne Laser (ABL) - laser chemiczny zainstalowany na pokładzie samolotu 747 zasięg: kilkaset km. Spośród różnych typów laserów wybrano laser typu COIL (Chemical Oxygen Iodine Laser) z uwagi na niespotykane własności. Mianowicie, wzbudzony atom jodu wyemitowuje tylko jedną długość fali 1.315 um co zmniejsza zjawisko rozpraszania. Należy zaznaczyć, że laser tego typu nie spowoduje "wyparowania" czy też stopienia rakiety. Chodzi raczej o podgrzanie pokrycia do odpowiednio wysokiej temperatury co spowoduje eksplozję paliwa lub gwałtowne pogorszenie własności aerodynamicznych pocisku i doprowadzenie do jego strącenia (przy przekroczeniu 1 Mach oddziaływują ogromne siły oporu)

  • UAV Boost Phase Defense - współpraca z Izraelem, bezzałogowe maszyny lewitujące lub unoszące się w powietrzu w pobliżu granicy, przenoszące pociski kinetyczne zdolne do reakcji w krótkim czasie po odpaleniu rakiety

4. Sensory bazowania kosmicznego

  • Defense Support Program - orbita geostacjonarna, obecny system wczesnego ostrzegania w przyszłości zostanie zastąpiony lub uzupełniony o:
  • Space Based Infrared System (SBIRS High) - orbity: wysoka i geostacjonarna, wykrywają wystrzelenie pocisku na terytorium przeciwnika

  • Space and Missile Tracking System (Brilliant Eyes, SBIRS Low) - niska orbita, wraz z 10 GHz naziemnymi radarami przejmują śledzenie obiektu

5. Naziemne systemy obrony narodowej - zgodnie z traktatem ABM miałyby składać się z max. 100 pocisków w starej bazie koło Grand Forks, byłyby wspierane przez systemy wykrywania i śledzenia. Administracja określa plan jako 3-Plus-3 co oznacza 3 lata na rozwój i 3 na wprowadzenie. Wymagana technologia jest już dostępna, istnieje jednak kilka koncepcji takiego systemu. Należą do nich:

  • Ground Based Interceptor (GBI) - system zaproponowany przez armię, nowe pociski oparte na już dostępnych z głowicą typu EKV (Exoatmospheric Kill Vehicle - w trakcie rozwoju), 10 GHz radar naziemny, pomocnicze radary wczesnego ostrzegania

  • Minuteman Interceptor - propozycja Air Force, naziemny system (centrum dowodzenia, 10 GHz radar) używajacy broni orbitalnej, zmodyfikowany pocisk Minuteman przenoszący zmodyfikowaną głowicę typu Leap (Navy Upper Tier), później jednak uznano, że lepsza bedzie głowica EKV

  • 4-Plus-2 Weeks system - 4 lata rozwoju, 2 tygodnie na ewentualne wprowadzenie, pomyślany jako obrona dla Alaski i Hawajów, używa przenośnych Payload Launch Vehicle (pocisk do przenoszenia EKV) jednak z uwagi na ograniczenia traktatu miałby stacjonować na kontynencie we wspomnianej bazie, a być rozmieszczony tylko w razie niebezpieczeństwa w liczbie ok. 20 sztuk. To raczej kiepska alternatywa, ale byc może do zaakceptowania przez Rosję.

  • Multiple Site Defense - jak GBI z tym, że miałyby powstać 2 bazy: jedna na zachodzie (lepsze położenie do ochrony Alaski i Hawajów), druga na wschodzie (oczywiście mam na myśli USA), w sumie 200-300 pocisków (a co z traktatem ?)

6. Inne podejścia

  • cały system NMD przejmuje flota (większa elastyczność i mniejsze koszty - ok. 10 mld USD), opierałby się on na Navy Upper Tier i wymagałby SMTS

  • jak na ironię Flota oświadczyła, że jej Upper Tier nie za bardzo się nadaje i chciałaby zbudować całkiem nowy pocisk bazujący na krążownikach AEGIS, a przenoszący EKV

  • (kontynuacja SDI) 12-20 satelitów, drogi (15-100 mld USD) i nie zdążą go zrobić przed upływem następnej dekady (a system ma być gotowy do 2003 r.)

  • Brilliant Pebbles (zawieszony w 1993 r.) - 500 lub więcej autonomicznych satelitów, każdy z 1 pociskiem hit-to-kill