NajbliĹźsza przyszĹoĹÄ karabinka w Wojsku Polskim

Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 229 Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 231 Warning: pg_exec(): Query failed: ERROR: syntax error at end of input LINE 1: ...wiadomosci) as ilosc FROM wiadomosci WHERE id_main_parenta= ^ in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 232 Warning: pg_result() expects parameter 1 to be resource, boolean given in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 233 NajbliĹźsza przyszĹoĹÄ karabinka w Wojsku Polskim - Cybernetyczna Gildia Strategów

	Strona główna
	Autorzy
	O stronie
	Regulamin
	Pobór
	Faq
	Stratedzy

	Aktualności
	Akademia
	Taktyka i strategia
	Armie świata
	Technika
	Zbrojownia
	Słynne postacie
	Odznaczenia
	Terroryzm
	Galeria
	Kantyna
	Leksykon
	Biblioteka
	Forum dyskusyjne
	Linki

Copyright © 1997 - 2002
Cybernetyczna Gildia Strategów.

Wszelkie prawa zastrzeżone.
All rights reserved.
Hosting: Dualcore.pl

Sponsor:
Program do pożyczek

Blog technologiczny

Technika

Najbliższa przyszłość karabinka w Wojsku Polskim

Autor: Rafał Suchłabowicz

Karabin jest jednym z podstawowych typów uzbrojenia. W obecnym czasie broń ta przechodzi poważną ewolucję, mająca na celu zwiększenie precyzji ognia w każdych warunkach w dzień, czy w nocy. Dąży się do integrowania z karabinkami wysublimowanych urządzeń optoelektronicznych, od celowników optycznych, kolimatorowych i dzienno- nocnych celowników ze wzmacniaczami światła po najnowocześniejsze systemy kierowania ogniem, jak prototypowe XM-104 mające wejść w skład broni OICW (XM-29).

O walorach na polu walki, poza systemami rozpoznania i celowniczymi decyduje amunicja. W armiach NATO (jak i innych państw świata) następuje obecnie wymiana pokoleniowa w zakresie karabinków podstawowych. Duże i stosunkowo ciężkie karabiny samopowtarzalne (ogień automatyczny jest problemem ze względu na stosunkowo niewielką masę broni) G-3, FN FAL, L1A1 (bryt. wersja FN FAL) i M-14, strzelające potężną amunicją 7,62 x 51 mm są zastępowane systemami strzelającymi nabojami pośrednimi kalibru 5,56 x 45 mm. Proces wymiany uzbrojenia w wielu armiach został już zakończony, w niektórych (w tym w NATO- Niemcy, Hiszpania, Turcja) trwa nadal. Armie państw byłego bloku wschodniego muszą zaś dokonać tej wymiany, by stać się interoperacyjnymi wobec NATO. W krajach tych używana była bowiem amunicja pośrednia kalibrów 7,62 x 39 oraz 5,45 x 39 mm. Proces wymiany podstawowych karabinków w Polsce wiązał się ze stworzeniem kbk wz.96 Beryl i jego subkarabinkowej wersji Mini- Beryl.

Jest to stosunkowo niezawodna broń, co jest głównie zasługą prostoty układu "kałasznikowa" (AK-47 > AKM > Tantal), z którego się wywodzi. Podobnie jak pierwowzór posiada on jednak kilka elementów nie spełniających wymogów współczesnego i przyszłego pola walki. Można tu wymienić bezpiecznik- selektor ognia (nawet poprawiony), szynę montażową dla celowników (zakładana dodatkowo na pokrywie komory zamkowej), brak możliwości szybkiego montażu dodatkowego wyposażenia, jak wskaźniki laserowe, oświetlenie taktyczne sure- fire, uchwyt przedni itp.

Duży skrzydełkowy
bezpiecznik Beryla

Jednym z mankamentów broni jest również zbyt krótka, zacinająca się podczas rozkładania kolba, wyposażona w nieodpowiedni (prosty) trzewik, brak zatrzasku zamka, czepliwa muszka, nieoptymalnie zamocowana szczerbinka itp. Broń ta, pomimo niezaprzeczalnych walorów, jak niezawod-ność, celność i niewielka masa, nie jest typem perspektywicznym, lecz raczej przejściowym.
	Czepliwa muszka Beryla

Obecnie, gdy znane są założenia, a nawet prototypy broni OICW, Beryl wydaje się typem równie archaicznym, jak AKM. Nawet głęboka modernizacja tego karabinu nie doprowadzi do poprawy sytuacji, a co gorsze przyczyni się do zaprzepaszczenia czasu i pieniędzy na nieperspektywiczny sprzęt. Potrzebny jest nowy kbk, odpowiadający wymaganiom konfliktów przyszłości i mający realne szanse na trudnym rynku broni palnej. Przede wszystkim należy ustalić kto i w jakich warunkach będzie użytkować broń.

Tu zaś pojawiają się aż trzy kierunki zastosowań:

Siły Specjalne (np. GROM, FORMOZA, 1.PSK)
Piechota (w tym jednostki szturmowe)
Formacja Obrony Terytorialnej

Prosty trzewik kolby
kbk wz. 96

Każdy z powyższych użytkowników powinien dysponować bronią odpowiadającą warunkom działania jego oddziałów

Karabin jednostek specjalnych

Formacje te wymagają zazwyczaj broni niekoniecznie o dużym zasięgu, lecz niezawodnej i celnej na krótszym dystansie. Z tego powodu ogromną popularnością cieszą się w takich formacjach karabinki krótkie i subkarabinki. Specjalnością komandosów jest bowiem walka w krótkim lub bezpośrednim dystansie, ze strzałami z przyłożenia włącznie.

Ogromną uwagę przykłada się zaś do szybkiej obsługi broni, przez co znaczenia nabierają takie elementy jak zatrzask zamka (umożliwia szybkie załadowanie naboju po wymianie magazynka), dopracowany bezpiecznik- przełącznik ognia (najczęściej w wersji uproszczonej: zabezpieczony- ogień pojedynczy- o. ciągły), wygodnie ulokowany magazynek umożliwiający szybką wymianę, udogodnienia dla strzelców leworęcznych (15-20% populacji męskiej) w postaci obustronnych zatrzasków i bezpieczników itp.
Istotną rolę odgrywa również możliwość wykorzystania szerokiego wachlarza oprzyrządowania, w tym celowników i wskaźników montowanych na zunifikowanych NATO-skich szynach klasy RAS. Wypływa z tego wniosek, że w jednostkach specjalnych sprawdzą się krótkie karabinki w układzie klasycznym, tzn. z kolbą właściwą. Układ taki umożliwia nieco szybsze operowanie bronią (wymiana magazynków), przy lepszej celności "intuicyjnej" (łatwiej oszacować w którą stronę wycelowany jest karabin ciążący "na lufę", niż na kolbę- układ bullpup).

Trójpozycyjny bezpiecznik
selektor ognia kbk OICW

Musi to być przy tym broń dopracowana w szczegółach i o znacznych możliwościach rozwojowych (dołączenie dodatkowego wyposażenia: celowniki optyczne, kolimatorowe, noktowizyjne, termowizyjne, wskaźniki laserowe, oświetlanie taktyczne, tłumik dźwięku, granatnik 40 x 46 mm, strzelba gładkolufowa kal. 12,5 mm, dodatkowy uchwyt itp.).

Subkarabinek G-36C

Z tych względów najodpowiedniejszymi kbk dla formacji specjalnych są: Colt M-4, SIG SG-551 i SG-552, HK G-36 K i G-36C, XM-8, przy czym dyskusyjną kwestią pozostaje niezawodność M-4 w trudnych warunkach (błoto, piach, środowisko wodne). Ze względu na stosunkowo niewielkie zapotrzebowanie krajowe na tego typu broń (FS GROM, przyszła jednostka specjalna MW na bazie FORMOZY, siły głębokiego rozpoznania na bazie 1. Pułku Specjalnego) nie wydaje się konieczne tworzenie rodzimych typów broni tej klasy. Wystarczy zakup większej partii (ok. 1-2 tys.) SG 551 i SG 552 lub G-36K i G-36C wraz ze specjalistycznym wyposa-żeniem (którego część może pochodzić z kraju). Istotna w przypadku G-36 jest możliwość dołączenia 100 nabojowego magazynka Beta, jak również istnienie erkaemo-wej wersji tego karabinu (MG-36). Ta ostatnia może zastępować lekki karabin maszynowy (np. FN Minimi) tym skuteczniej, że strzela z zamkniętego zamka (precyzja strzału) i prawdopodobnie nie występują w MG-36 równie częste zacięcia jak w Minimi. Minusem MG-36 jest trudno wymienna, lecz dodatkowo wzmocniona lufa (SIG'i posiadają lufy niewymienne i nie mają wersji erkaemowej).

W przypadku tak specyficznej broni można również odstąpić od unifikacji magazynków z amerykańskimi, pochodzącymi z M-16, na rzecz nowoczesnych przezroczystych magazynków z tworzywa sztucznego.

Lekki karabin maszynowy MG-36 z magazynkiem Beta 100

Karabin piechoty

Zwykłe pododdziały piechoty, jak i jednostki szturmowe (powietrzno- desantowe, kawalerii powietrznej i perspektywicznej piechoty morskiej) wymagają broni powstałej w wyniku innych założeń. Walka piechoty prowadzona jest na większych odległościach, sięgających przeważnie od ok. 100 m do nawet 800 m.

Najważniejszymi cechami standardowej broni piechoty jest niezawodność i dobra celność przy stosunkowo niewielkiej masie broni. Jej wielkość ma już znacznie mniejsze znaczenie. Szybkość operowania kbk również jest istotna, lecz nie posiada takiej wagi, jak w przypadku jednostek specjalnych. Znacznie ważniejsza jest uniwersalność karabinu, możliwość dołączenia 40 mm granatnika, perspek-tywicznego granatnika precyzyjnego kalibru 20/25/30 mm, strzelby gładkolufowej, granatów nasadkowych, pojemnych magazynków (70-100 nab.) i nowoczes-nego, zintegrowanego celownika- systemu kierowania ogniem. Wynika z tego, że najodpowiedniejszym układem standardowego kbk armii jest bullpup, umożliwiający uzyskanie dobrej celności przy zmniejszonych wymiarach i masie, lub podwyższonej celności przy gabarytach charakterystycznych dla broni konwencjonalnej (znacznie dłuższa lufa).

Koncepcyjna amunicja
20 mm karabinka
OICW

Broń ta powinna być oparta na konstrukcji Beryla (układ wewnętrzny) oraz izraelskiego Tavor'a TAR-21 (opisane poniżej elementy). Z tego ostatniego można przyjąć cały układ broni, z rozmieszczeniem poszczególnych elementów zewnętrznych włącznie. Dotyczyłoby to głównie dźwigni zatrzasku magazynka (przed gniazdem), zatrzasku zamka (za gniazdem magazynka, w dolnej części kolby), możliwości przełożenia wyrzutnika łusek z prawej na lewą stronę, obustronnej rękojeści napinania, wymiennej lufy itp. Polska broń powinna posiadać perspektywiczny układ spustowy. Chwyt powinien mieć znaczny kąt nachylenia, co jest bardziej naturalne przy stosunkowo krótkiej odległości kolba- chwyt (bark- dłoń) i umożliwia strzelcowi osiągnięcie większej skuteczności. Bezpiecznik- selektor ognia powinien posiadać trzy pozycje (zabezpieczony- ogień pojedynczy- o. ciągły) z opisem obrazkowym (bardziej czytelnym w sytuacji skrajnego wyczerpania bądź stresu walki). Ogranicznik do strzelania seriami trzystrzałowymi jest całkowicie zbędny- przeciętnie wyszkolony żołnierz potrafi samodzielnie regulować długość serii, a dodatkowa pozycja w bezpieczniku prowadzi do komplikacji działania wojsk w sytu acjach specjalnych (wyczerpanie, stres).

Izraelski kbk Tavor TAR-21

Ogranicznik jest zatem jedynie "popisem" technicznym, bez uzasadnienia sytuacją taktyczną. Bezpiecznik w położeniu "zabezpieczony" powinien uniemożliwiać ruch zarówno kurka jak i spustu, dzięki czemu nawet upadek karabinu nie wywołałby przykrych konsekwencji. Przełączanie bezpiecznika- selektora powinno być w miarę ciche, umożliwiając bezszelestne podejście do celu z bronią gotową do strzału. Tuż nad spustem powinna znajdować się druga dźwignia, uruchamiana palcem wskazującym dłoni obejmującej chwyt. Byłby to selektor broni, umożliwiający wybór prowadzenia ognia pomiędzy kbk (np. położenie górne) a granatnikiem kal. 20-30 mm lub strzelbą gładkolufową kal. 12,5 mm.

Układ zatrzasku magazynka i zamka w TAR-21

Spust działałby w tym przypadku dla obu broni, tak jak w OICW, z tą różnicą, że podczas strzelania z drugiego systemu (granatnik/ strzelba) prowadzony byłby ogień samopowtarzalny lub powtarzalny, nawet z przełącznikiem ognia w położeniu ognia ciągłego. Dzięki umieszczeniu przed spustem dużej uniwersalnej komory zamkowej z osłoną wyrzutnika łusek z prawej strony (przełączanie na lewą stronę jest zbyteczne, gdyż nie grozi poparzeniem strzelca leworęcznego- okno wyrzutnika jest zamocowane w położeniu tożsamym z bronią w układzie konwencjonalnym). Dzięki możliwości wyposażenia w nowoczesny granatnik precyzyjny (koncepcja OICW) kal. 20-30 mm karabin- granatnik zyskałby potencjał bojowy broni OICW (poza systemem kierowania ogniem).

Nad łożem kbk powinny się znajdować dwa (z lewej i prawej) otwory z rękojeściami napinania. Na górnej części łoża i nad komorą pocisku powinny się znajdować występy umożliwiające zamontowanie chwytu zbliżonego do elementu z G-36 lub uniwersalnej szyny montażowej. Na bokach i dole okładek łoża można wykonać otwory do zamontowania podobnych szyn, tak jak ma to miejsce w niemieckim peemie HK UMP-45. Bardzo niską masę kbk (niezbędną dla broni klasy OICW z powodu dodatkowego granatnika i systemu celowniczego) można osiągnąć poprzez zastosowanie w konstrukcji broni kompozytu opartego na włóknach węglowych. Jest to materiał wytrzymalszy od części metali, kevlaru i włókna szklanego oraz znacznie lżejszy od nich wszystkich. Pierwszym kbk wyprodukowanym z użyciem tego materiału jest odmiana M-16- Carbon 15 ważący 1,726 kg. Broń skonstruowana z wykorzystaniem tego kompozytu byłaby droższa, niż porównywalna z elementami z aluminium czy tworzyw sztucznych, lecz minimalizacja masy powinna być w tym przypadku priorytetem. Przykładem może być jeden z prototypów OICW. Broń łącząca subkarabinek, granatnik automatyczny 20 mm z zaawansowanym celowni-kiem ważył aż 8,17 kg (!), choć w jego konstrukcji zastosowano wiele elementów z tworzyw sztucznych.

Prototypowy karabin- granatnik OICW

Newralgiczną kwestią jest magazynek broni. Obecne wymagania NATO wskazują na konstrukcję z M-16 jako standardowy magazynek armii państw zachodnich. Karabinek XM-8, czyli następca M-16/ M-4 prezentowany jest jednak z magazynkiem pochodzącym z G-36. Pozostaje pytanie, jaki magazynek będzie posiadał wyznaczający nowe standardy XM-29? Czy za kilka lat nie będziemy zmuszeni do wymiany nowych polskich karabinków z racji zmiany standardów NATO-skich? Rozwiązaniem problemu może być wymienne gniazdo (jak w G-36) umożliwiające dostosowanie broni do różnych konstrukcji magazynka.

Autorski, koncepcyjny subkarabinek piechoty

Nowy karabin powinien być produkowany w kilku wersjach:

Subkarabinek
Karabinek
Karabin (długa lufa)
Karabin maszynowy (długa, wzmocniona lufa)

Autorski, koncepcyjny standardowy karabinek piechoty z granatnikiem 20-30 mm

Powinien mieć także możliwość zamontowania:

40 x 46 mm granatnika podlufowego (np. polskiej wersji M-203, prostszego w obsłudze od Pallada)
strzelby gładkolufowej kal. 12,5 mm ze spustem zintegrowanym z karabinkowym, z zasilaniem magazynkowym, układem pump- action lub automatycznym
granatnika precyzyjnego 20-30 mm ze zintegrowanym spustem, zasilaniem magazynkowym i układem "odwrotnym pump- action" (np. strzelba Neostead)- zamiast ruchu "do siebie" występuje ruch "od siebie", lufa jest nasuwana na granat. Układ taki umożliwiłby minimalizację przestrzeni za zamkiem, a zatem zmniejszenie wymiarów oraz masy całego systemu.

Wydaje się, że skonstruowanie takiego karabinu byłoby długotrwałe, tym bardziej, że w celu "zgrania" broni należałoby równocześnie skonstruować strzelbę i granatnik. Tworzenie broni powinno się zatem rozpocząć już dziś, bowiem cały system byłby osiągalny dopiero po ok. 4-7 latach prac.

Karabin jednostek Obrony Terytorialnej

Formacja ta posiada zazwyczaj sprzęt wycofywany z jednostek operacyjnych armii. Pod pewnymi względami może on być w OT znacznie lepiej wykorzystany niż w innych pododdziałach. Wynika to ze sposobu walki tej formacji. Większość walk z udziałem OT będzie prowadzona statycznie, z wcześniej przygotowanych stanowisk i z dużego zasięgu. Warto wspomnieć że znaczna część potencjalnych walk obronnych prowadzona byłaby w terenie zurbanizowanym lub otwartym, co wymaga silnej amunicji mogącej razić cele za przeszkodami (drzwi, ściana) bądź z dużej odległości (prowadzenie ognia z dachów, kondygnacji bloków mieszkalnych, poprzez rzeki, wzdłuż szos itp.). Formacja ta potrzebuje zatem broni prostej, niezawodnej i taniej. Musi przy tym strzelać potężniejszą amunicją niż standardowa NATO-ska 5,56 x 45 mm. Znacznie mniejsze znaczenie odgrywa masa i rozmiary broni, głównie ze względu na stacjonarny charakter walk.

W posiadaniu OT znajdują się znaczne zapasy karabinków AKM i AKMS kalibru 7,62 x 39 mm. Zarówno broń, jak i amunicja wydają się odpowiednie dla tego rodzaju służby. Karabiny te są bowiem niezawodne nawet w najtrudniejszych warunkach polowych, a nabój wz. 43 charakteryzuje się lepszymi właściwościami na większych dystansach, niż amunicja NATO-ska 5,56 x 45 mm. Pomimo mniejszej prędkości wylotowej (ok. 710 m/s wobec 927 m/s z CAR-15) pocisk 7,62 ma większe właściwości penetracyjne, głównie ze względu na większą masę. Osłonę przed amunicją wz. 43 stanowią dopiero kamizelki kuloodporne wzmacniane stalowymi płytami, ważące ok. 6 kg. Natomiast żaden hełm nie zapewnia przed nią ochrony. Wydaje się zatem, że AKM/ AKMS nadal może być wyjątkowo skutecznym orężem, wymaga jedynie drobnych modyfikacji, usprawniających jego działanie.

Przede wszystkim należałoby zdemontować duży skrzydełkowy bezpiecznik- selektor ognia i zastąpić go obustronnymi dźwigniami wzorowanymi na broni zachodniej (HK, Tavor, M-16). Kolejnym dodanym elementem powinien być umieszczony obustronnie (w dogodnym dla strzelca miejscu) zatrzask zamka. Dzięki tym dwóm elementom wszelkie manipulacje bronią odbywałyby się bez zdejmowania prawej dłoni z chwytu (lewej dla strzelców leworęcznych). Kolejne dwa elementy wiązałyby się ze wzrostem uniwersalności broni. Są też łatwiejsze do stworzenia. Szyna montażowa pod celowniki optyczne była już stosowana na karabinie Hunter 341 i kbk wz.96 Beryl. Nowa szyna powinna spełniać wymogi NATO (STANAG 2324).

Możliwe jest zwiększenie jej stabilności poprzez montaż wielopunktowy, przykładowo do obsady lufy pod celownikiem szczerbinkowym (podobnie jak ostatnie przykłady mocowań celownika holograficznego HSW-552.A65 na Berylu) oraz do standardowej dla AKMN szyny do montażu celowników, umieszczonej z lewej strony komory zamkowej.

Kolejne szyny do montażu wyposa-żenia mogą zostać umieszczone na zmodernizowanym drewnianym łożu. W jego bocznych częściach należałoby wówczas wykonać otwory umożliwiające taką operację (podobnie jak w HK UMP-45). Do łoża powinien być (opcjonalnie) montowany granatnik 40 mm.

Łoże UMP-45 wyposażone w dodatkowy
osprzęt na szynach montażowych

Karabinki AKMS powinny zostać wyposażone w nową, stałą kolbę (ze względu na problemy z rozkładanymi kolbami AKMS, Tantala i Beryla powinno się zrezygnować z montażu takich konstrukcji), być może pochodzącą z PK/ UKM-2000. Przydatnym elementem byłoby również nowe urządzenie wylotowe, łączące funkcje tłumika odrzutu i podrzutu oraz tłumika płomienia wylotowego. Zmodernizowana w ten sposób broń byłaby znacznie skuteczniejsza niż typowe AKM/ AKMS, a być może również od karabinków kalibru 5,56 x 45 mm. Wersje AK jeszcze przez długi czas mogą stanowić podstawowe wyposażenie wojsk Obrony Terytorialnej, w tym najbardziej mobilnych- brygad wojewódzkich. Możliwe jest przy tym stworzenie unikalnego i pożądanego pakietu modernizacyjnego, mającego realne szanse eksportowe.

Karabin snajperski Galil, skonstruowany na bazie AK-47

W wyposażeniu OT przydatny byłby również karabin kalibru 7,62 x 51 mm. Jest to bowiem broń zapewniająca znacznie wyższe właściwości balistyczne na większych dystansach. Potężna amunicja 7,62 mm jest w stanie skutecznie wyeliminować cele w odległości nawet ponad 1000 m, a także położone za lekkimi przeszkodami bądź lekko opancerzone pojazdy. W działaniach formacji obronnej stanowiłby broń parasnajperską, zwłaszcza z celownikami optycznymi. Wzorem dla polskiego karabinka tego typu może być izraelski 7,62 mm Galil. Powstał on na bazie AK-47. Wydaje się zatem, że produkcja podobnego typu w polskich warunkach jest całkowicie możliwa. Rodzimy kbk powinien posiadać podobne elementy, co zmodernizowane AKM/ AKMS. Przypuszczalnie zyskałby on licznych odbiorców wśród armii działających w terenie górskim (Afganistan, Pakistan, Indie), pustynnym (Irak, kraje afrykańskie) lub stepowym (Mongolia, państwa Afryki itp.), głównie ze względu na korzystny stosunek walorów bojowych do ceny. Wraz z wersjami subkarabinkową (do walk miejskich), wyborową (wyselekcjonowane spośród standardowych karabinów, z celownikiem optycznym, nową kolbą i dwójnogiem) i erkaemową (z cięższą lufą, pojemnym magazynkiem i dwójnogiem) mógłby stanowić efektywne wyposażenie rodzimych jednostek OT.