|
|
Taktyka i strategia wojenna
Taktyczna wojna nuklearna
Autor: Zaq
Broń nuklearna i perspektywy jej zastosowania przeniknęły wszelkie aspekty planowania przebiegu wojny. Możliwe, że zastosowanie taktycznych broni nuklearnych mogłoby doprowadzić z jednej strony do totalnej eliminacji ogromnych ilości wosk lądowych czy morskich nieprzyjaciela, z drugiej do zniszczenia tak podstawowych celów jak pasy startowe, lotnictwo polowe, kwatery, sztaby, ośrodki łączności, porty morskie i bazy logistyczne. Nieuchronnym dylematem pozostaje fakt, że w razie użycia tych broni ich wyraźnych zaletom militarnym towarzyszyłyby liczne wady.
Broń nuklearna może spowodować poważne straty w ludności i sprzęcie, a także zmienić kierunek i tempo walki. Użyto jej tylko dwa razy, nad Hiroszimą i Nagasaki, w ostatnich dniach drugiej wojny światowej przeciwko miastom i ludności cywilnej. Ale nigdy nie została użyta w boju przeciwko oddziałom wojska. Testy i szacunki mogą dać pewne wskazówki, ale nie wiadomo, jak mogą się zachować wielkie masy żołnierzy w sytuacji bezpośredniego zagrożenia taktyczną wojną jądrową.
Bezpośrednimi efektami broni nuklearnej są : fala uderzeniowa, promieniowanie cieplne, impuls elektromagnetyczny i opad promieniotwórczy, którego wielkość zależy od wysokości wybuchu ponad ziemia i jego mocy. Największy znany z dokonanych próbnych wybuchów miał moc 70Mt (megaton) tzn. był "tylko" silniejszy 3500 razy od wybuchu nad Hiroszimą czy Nagasaki...
Efekty cieplne są wywoływane przez nadzwyczajną intensywność błysku wybuchu i jego temperaturą - ponad 1.000.000 *C. Skutki błysku są funkcją siły wybuchu bomby i warunków otoczenia (czy eksplozja nastąpiła w dzień czy w nocy, czas jej trwania, warunki atmosferyczne i rodzaj terenu otaczającego teren wybuchu). Fizyczne oddziaływanie ciepła i światła na ludzi i sprzęt poza bezpośrednim otoczeniem eksplozji daje się określić na podstawie tabel, zestawionych w oparciu o praktyczne wyniki prób nuklearnych.
Promieniowanie ma skutki bezpośrednie i trwałe. Przy wybuchach bomb małych (rzędu 20 kt siły wybuchu w powietrzu) tylko 15% ogółu ofiar będzie spowodowane przez napromieniowanie, chociaż każde powtórne wystawienie się na działanie promieni powoduje kumulacje ich skutków w organizmie. Promieniowanie przenikliwe pochodzi głównie z produktów rozpadu bomby, które w postaci chmury pyłu rozprzestrzeniają się po eksplozji.
Pod koniec lat siedemdziesiątych doszło do poważnych kontrowersji na temat bomby "wzmożonego promieniowania", określanej popularnie jako bomba neutronowa. Jest to środek nuklearny, skonstruowany do maksymalizacji śmiercionośnego działania neutronów o wysokiej energii i zarazem redukcji skutków podmuchu. W rezultacie przy danej sile wybuchu, śmiertelna dawka promieniowania nuklearnego dociera na nieco większą odległość niż z bomby atomowej, czego konsekwencją jest rażenie ludności skutkami napromieniowania, podczas gdy fizyczne zniszczenie budynków i pojazdów jest dużo mniejsze. Należy tu podkreślić, że bomby neutronowe mają siłę wybuchu 1 kt albo mniejszą, ponieważ tylko przy takich małych energiach eksplozji, promień zasięgu promieniowania przekracza niszczące skutki podmuchu.
Zasadniczym efektem elektromagnetycznym wybuchu nuklearnego jest impuls elektromagnetyczny (EMP - electromagnetic pulse), który może zniszczyć sprzęt elektroniczny i elektryczny, niedostatecznie zabezpieczony przed nagłym i silnym (chociaż bardzo krótkotrwałym) impulsem energii elektromagnetycznej. Impuls elektromagnetyczny EMP może oddziaływać na sprzęt telekomunikacyjny, napowietrzne linie telefoniczne i wysokiego napięcia, także może zniszczyć lub zakłócić łączność radiową, chociaż rzeczywiste efekty zależą w znacznej mierze od wysokości i siły eksplozji nuklearnej, a także od konstrukcji i właściwości sprzętu elektronicznego.
Broń nuklearna wywarła wieloraki i istotny wpływ na doktrynę, taktykę i planowanie wojny lądowej. Po raz pierwszy miało to miejsce po wprowadzeniu taktycznych broni nuklearnych, kiedy to, jak zwykle w takich okolicznościach, powstało mnóstwo teorii na temat przyszłego działania nuklearnego na polu bitwy.
Historycznie jedną z fundamentalnych zasad walki jest koncentracja sił, ale na nuklearnym polu bitwy coś takiego nie jest możliwe. Dlatego zaraz opracowano doktrynę i taktykę rozproszenia. Oddziały i jednostki mogą być koncentrowane tylko wówczas, kiedy mają możliwość niezwłocznego wejścia w bezpośredni kontakt bojowy z nieprzyjacielem i to w taki sposób, żeby ten nie mógł użyć broni nuklearnych bez ryzyka rażenia co najmniej części własnych sił. Ta potrzeba zdolności nagłego przechodzenia z rozproszenia do koncentracji i z powrotem, w połączeniu z koniecznością zapewnienia ochrony przed skutkami broni nuklearnej, spowodowała zmianę podejścia do nowoczesnego pola bitwy...
|
|
![[rysunek]](/grafika_main/rog1.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/rog2.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/strategie.gif){kind=small}
)
)
)
)
)