|
|
Taktyka i strategia wojenna
Operacje specjalne
Autor: Zaq
Od roku 1945 nie było wojny o zasięgu światowym, ale wbrew teoretycznemu stanowi pokoju trwała wyraźnie nie kończąca się seria wojen o ograniczonym zasięgu, które utrzymywały armie w stanie ciągłego napięcia. Oprócz nich miały miejsce akcje policyjne, operacje antyterrorystyczne i tłumienie rozruchów. Wyposażenie i technika działań wojennych wystarczały do tych działań, ale często trzeba było wykonać sprzęt specjalny czy powołać jednostki specjalne, aby pomóc armiom w przeprowadzaniu tych trudnych, a często przykrych działań.
W ostatnich 20 latach nastąpił bezprecedensowy wzrost ilości sił specjalnych, powołanych głównie do przeprowadzania operacji w czasie pokoju, wykraczających (zwykle z powodów politycznych) poza możliwości lub właściwość sił policyjnych albo poza konwencjonalne struktury wojska i działań wojennych. Okazały się one szczególnie cenne w zwalczaniu terrorystów oraz operacjach przeciw zorganizowanej przestępczości, okupacjom obiektów, jak też przeciwko porwaniom samolotów. Takie siły istnieją jako jednostki samodzielne jak np. amerykańska Delta, albo jako elitarne pododdziały większych jednostek jak np. Special Boat Service (SBS), która wchodzi w skład Królewskiej Piechoty Morskiej. Formacje te wymagają wysoko wyspecjalizowanego wyposażenia bojowego, transportowego i łącznościowego. Podstawowym zadaniem tego ostatniego jest możliwość bliskiego, skrytego komunikowania. Ważny jest krótki czas emisji, tak aby nie można było namierzyć stacji nadawczej. Parametry techniczne sprzętu najnowszej generacji są obecnie utajnione i rzadko jest on publicznie pokazywany. Jedyna okazją są akcje antyterrorystyczne jak akcja w ambasadzie Iraku, kiedy to po raz pierwszy pokazano nowe uzbrojenie oddziałów SAS w pistolety maszynowe Hecker und Koch MP 5.
Odpowiedzią na terroryzm jest zastosowanie na wielką skalę nowoczesnej techniki. Niektóre urządzenia są stosowane otwarcie, jak np. elektroniczne przeszukiwanie bagażu, które stało się znanym i akceptowanym atrybutem każdej podróży lotniczej. Inne są zazwyczaj nieznane szerzej, a zaliczają się do nich przyrządy elektrooptyczne do kontroli poczty, elektroniczne czujniki do wykrywania materiałów wybuchowych i "pluskwy" elektroniczne do podsłuchiwania rozmów radiowych i telefonicznych. Z kolei technika światłowodów umożliwia poczynienie licznych postępów w rozpoznaniu przed akcjami specjalnymi, zwłaszcza w operacjach uwalniania zakładników. Światłowodowe czujniki umożliwiają siłom bezpieczeństwa zaglądanie przez ściany i zamknięte drzwi. Specjalnym wiertłem wierci się malutki otwór w celu umieszczenia sondy. Obraz oglądać można gołym okiem albo na monitorze TV. Urządzenia takie umożliwiają zapoznanie się z rozkładem i zawartością budynków przed rozpoczęciem akcji.
Specjalne modele samochodów osobowych, ochraniane stalową płytą pancerną lub Kevlarem, czy urządzenia ochrony osobistej są łatwo dostępne. Jedna z firm amerykańskich wystawia nawet na sprzedaż gabinet odporny na bomby i kule, wyposażony w łączność i klimatyzację. Droższe modele mają nawet otwór strzelniczy umożliwiający aktywna obronę.
Jednym z zastosowań techniki w walce przeciwko terroryzmowi jest zdalnie sterowany robot do rozbrajania lub niszczenia materiałów wybuchowych. Ta metoda działania została zapoczątkowana przez brytyjskie urządzenie Whelbarrow, które skonstruowano w odpowiedzi na coraz bardziej skomplikowane bomby IRA i rosnącą ilość ofiar wśród specjalistów od rozbrajania bomb. Większość takich robotów porusza się na gąsienicach, co umożliwia im pokonywania przeszkód, jak też daje operatorowi bardzo precyzyjną kontrolę nad ich ruchami. Wersja kanadyjska i amerykańska porusza się na 6 kołach.
Kolejną grupą sprzętu antyterrorystycznego jest uzbrojenie nie zabijające np. granat ogłuszający czy oszałamiający stworzono po to , aby zdezorientować "obiekt" na krótką, lecz krytyczna chwilę, choćby moment wdarcia się odsieczy do porwanego samolotu, jak to miało miejsce podczas szturmu niemieckiej grupy antyterrorystycznej GSG-9 na porwany samolot pasażerski Lufthansy w Mogadiszu w październiku 1977 roku. Brytyjski granat XFS ma korpus z tektury i wydaje przeraźliwie głośny huk o natężeniu około 180 dB w odległości 1 metr, ze szczytowym natężeniem jaskrawości błysku 50 milionów kandeli. Podczas, gdy terroryści nauczyli się używać materiałów wybuchowych do produkcji bomb umożliwiających im zabijanie wielkich ilości ludzi przy znikomych albo żadnych stratach własnych, siły bezpieczeństwa wykorzystywały materiały wybuchowe, ale w nieco odmienny, selektywny sposób. Kiedy SAS przebijał sobie wybuchami drogę do ambasady irańskiej w Londynie, użył specjalnie uformowanych ładunków wybuchowych do "odstrzeliwania" z największą precyzja okien i drzwi.
Plastikowy pocisk przeciwko zamieszkom ulicznym, potocznie ale nietrafnie zwane kulą gumową, też pomyślany został jako broń niezabójcza, zadającą w najgorszym razie mocne uderzenie i nabijająca potężnego siniaka. Powstało wiele kontrowersji wokół tych pocisków, ale nadal poszukuje się broni, która mogłaby być używana na taki dystans od uczestników rozruchów, aby uniemożliwić fizyczny kontakt miedzy przeciwnikami i która nie czyniłaby poważnej szkody trafionemu, ale była dostatecznie skuteczna w rozpraszaniu tłumu. Gaz był używany przez wiele lat przeciwko rozruchom i aktom terroru. Dany gaz łzawiący CN jest teraz prawie całkowicie zastąpiony przez środek drażniący CS. Brytyjska Królewska fabryka Broni Strzeleckiej w Enfield opracowała specjalne 37mm działko przeciwzamieszkowe ARWEN 37. Półautomatyczne działko może strzelać najróżniejszymi pociskami, od gumowych po gazowe CS, na odległość do 200 metrów i ma masę tylko 3,8 kg (z pięcioma nabojami).
Wiele pomysłowości, badań naukowych i prac rozwojowych poświecono niektórym dziedzinom działań przeciw rozruchom. Uniform niektórych nowoczesnych jednostek paramilitarnych i sił policyjnych, przeznaczony do rozpraszania zamieszek, jest pomyślany przede wszystkim jako ochrona tych, którzy go noszą. Ale ponad wszelką wątpliwość jest poza tym intencją jego twórców, i to całkiem rozmyślną, aby był on też co najmniej zastraszający. Wielki hełm z przeźroczystą przyłbicą, ubiór ochronny o kroju powiększającym postać, ciężkie buty, pokaźna tarcza, długa pałka i do tego nierzadko maska przeciwgazowa, wszystko to nadaje policjantowi albo żołnierzowi bardzo groźny wygląd. Aby wzmóc wywołane tym zastraszenie , niektóre siły policyjne czy wojskowe uciekają się do przemyślnych efektów, oddziaływujących nader brutalnie na psychikę tłumów, jak rytmiczne tłuczenie pałkami w tarcze, szczodre szafowanie dymem dla stworzenia mrocznej aury czy też stosowanie reflektorów oślepiających specjalnej konstrukcji celem siania zamętu i dezorientacji.
|
|
![[rysunek]](/grafika_main/rog1.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/rog2.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/strategie.gif){kind=small}
)
)
)
)
)
)
)