Operacje poĹÄczonych rodzajĂłw wojsk - Cybernetyczna Gildia Strategów

Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 229 Warning: pg_result(): Unable to jump to row 0 on PostgreSQL result index 5 in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 231 Warning: pg_exec(): Query failed: ERROR: syntax error at end of input LINE 1: ...wiadomosci) as ilosc FROM wiadomosci WHERE id_main_parenta= ^ in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 232 Warning: pg_result() expects parameter 1 to be resource, boolean given in /usr/home/lapti/domains/strategie.com.pl/public_html/keywords/keywords.php on line 233 Operacje poĹÄczonych rodzajĂłw wojsk - Cybernetyczna Gildia Strategów

	Strona główna
	Autorzy
	O stronie
	Regulamin
	Pobór
	Faq
	Stratedzy

	Aktualności
	Akademia
	Taktyka i strategia
	Armie świata
	Technika
	Zbrojownia
	Słynne postacie
	Odznaczenia
	Terroryzm
	Galeria
	Kantyna
	Leksykon
	Biblioteka
	Forum dyskusyjne
	Linki

Copyright © 1997 - 2002
Cybernetyczna Gildia Strategów.

Wszelkie prawa zastrzeżone.
All rights reserved.
Hosting: Dualcore.pl

Sponsor:
Program do pożyczek

Blog technologiczny

Taktyka i strategia wojenna

Operacje połaczonych rodzajów wojsk

Autor: Zaq

Wszystkie nowoczesne armie mogą rozwijać formacje połączonych rodzajów wojsk, złożonych z jednostek pancernych i piechoty zmotoryzowanej. Np. armia brytyjska ma brygady składające się z pułków pancernych i batalionów piechoty, z których każdy jest samodzielną jednostką bojową, ale istnieje możliwość błyskawicznego ich przeformowania w grupę bojową o składzie : pułk zmechanizowany, dwie kompanie czołgów oraz grupa bojowa piechoty.

Oznaczenie formacji i jednostek wojskowych często powodują nieporozumienia, ponieważ niektóre kraje zachowały nazwy tradycyjne. Np. większość armii nazywa jednostkę podstawową batalionem; jest on zazwyczaj dowodzony przez podpułkownika albo majora i liczy 400 do 600 ludzi. Podczas gdy armia Stanów Zjednoczonych i większość mają bataliony piechoty, czołgów, artylerii i inne, to armia brytyjska używa nazwy batalion wyłącznie w stosunku do piechoty, nazywając jednostki artyleryjskie, pancerne i inżynieryjne - pułkami.

Zgrupowanie kilku batalionów nazywa się w jednych armiach brygadą, a w innych pułkiem. Nieporozumienie wyrasta z faktu, że w niektórych armiach, jak w brytyjskiej, brygadą dowodzi generał brygady, podczas gdy w innych np. w amerykańskiej, dowódcą jest pułkownik. W armiach takich, jak francuska czy rosyjska, które używają pułku jako formacji taktycznej, jest on dowodzony przez pułkownika, a dowódcami batalionów są oficerowie w stopniu majora. Następny szczebel, dywizja, jest prawie niezmiennie dowodzony przez generała-majora i jest zazwyczaj największą formacją połączonych rodzajów wojsk.

Trzeba pamiętać, że nawet tam, gdzie nazewnictwo i organizacje w różnych armiach wydają się na pozór podobne, mogą kryć się pod nimi bardzo znaczne różnice w liczebności armii i sprzętu a zatem w potencjale bojowym. Np. dywizja armii rosyjskiej jest nieco mniejsza od ciężkiej dywizji armii Stanów Zjednoczonych.

Artyleria

Znaczenie jednostek artylerii jako broni taktycznej datuje się od lat 60tych, kiedy to działa samobieżne ułatwiły szybsze przemieszczanie, a większa donośność i kaliber wzmocniły skuteczność ognia. Jedną ze szczególnych zalet artylerii jest jej elastyczność taktyczna, która umożliwia ruchomość ognia i jego koncentracje w pełnym zakresie, na jaki pozwala system dowodzenia i łączności. Toteż wszystkie armie świata włączają jednostkę artylerii do swojej brygady albo jednostki równoważnej, zazwyczaj w postaci pułków albo jednostki równoważnej, zazwyczaj w postaci pułków albo batalionów samobieżnych dział 155 mm. Dalsze oddziały artyleryjskie - ciężkie armaty, wyrzutnie rakiet i taktyczne jednostki kierowane - są utrzymywane na szczeblu dywizji, korpusu i armii lub frontu, gdzie mogą być użyte pod kontrola naczelnego dowództwa.

Wojska inżynieryjne

Truizmem jest twierdzenie, że nigdy nie ma dość saperów. Mobilność, wynikająca z mechanizacji, zależy od przygotowania inżynieryjnego i naprawy dróg, a zwłaszcza od budowy mostów i usuwania przeszkód. Do tego renesans min stworzył dalsze zapotrzebowanie na saperów do ich rozbrajania.

Lotnictwo

Jesteśmy świadkami fenomenalnego wzrostu zastosowania śmigłowców w walkach lądowych. Śmigłowce włączyły się do wojny na ladzie, dodając do swoich tradycyjnych już zadań : łączności, rozpoznania i transportu: nową, niezmiennie ważną, zdolność - zwalczania wojsk pancernych. W rezultacie trzeba przeznaczyć potężne środki na zwalczanie śmigłowców przeciwpancernych. Ponieważ najlepszą bronią do wyszukiwania, atakowania i niszczenia śmigłowców jest, ogólnie rzecz biorąc, inny śmigłowiec, większość armii ma jednostki lotnicze w swoich brygadach frontowych jako integralne części składowe albo przydzielone do bezpośredniego wsparcia określonych operacji militarnych.

Doktryna armii USA

Obecna doktryna operacyjna armii Stanów Zjednoczonych, powstała w roku 1982 i bazuje na koncepcji Air Land Battle 2000, jest znacznie agresywniejsza od doktryn wcześniejszych i szuka szansy w jak najwcześniejszym odebraniu inicjatywy agresorowi. Doktryna ta opiera się na 4 dogmatach :

Inicjatywa : nieprzyjaciel powinien być stroną reagującą na siły Stanów Zjednoczonych, a nie odwrotnie.

Głębokość : to koncepcja trójwymiarowa, której elementami zasadniczymi są czas, dystans i użyte zasoby.

Zwinność : zdolność działania i przeciwdziałania szybciej, niż nieprzyjaciel.

Synchronizacja : wymaga koordynacji z jednostkami wyższego i niższego szczebla, innymi siłami oraz sojusznikami.

Na szczeblu operacyjnym doktryna wymaga trójpoziomowego widzenia pola bitwy z 3 równoległymi, nierozerwalnie związanymi i jednakowo ważnymi polami bitwy, zwanymi głębokim, otaczającym i tyłowym. Walka w głębi obejmuje opóźnienie, przerwanie albo, najlepiej, zniszczenie drugiego, trzeciego i dalszych rzutów nieprzyjaciela. Ponieważ jest to ognisko systemów dowodzenia, kierowania i łączności zwłaszcza w relacji do kwater głównych służb połączonych i sojuszników, wiec kluczowym szczeblem walki w głębi jest korpus, chociaż dywizja i brygada też mogą toczyć walkę w głębi ugrupowania nieprzyjaciela.

Fundamentalne dla operacji ofensywnych armii USA jest 5 cech charakterystycznych, mianowicie koncentracja, zaskoczenie, szybkość, elastyczność i zuchwałość. Pierwsze 4 zasady są zrozumiałe same przez się, natomiast piąta jest widziana jako wymóg równowagi miedzy usprawiedliwionym ryzykiem taktycznym, a hazardem na polu walki.

Nowa doktryna wymaga także zmiany w stylu obrony i zdaje się uwypuklać obronę agresywną, nie precyzując, czym to się faktycznie różni od wcześniejszych zasad prowadzenia walki. Celem jest powstrzymanie postępów nieprzyjaciela i zmuszenie go do rozwinięcia tam, gdzie napotka kontratak, prawdopodobnie ze strony wyznaczonych rezerw, które mogą stanowić do 1/3 sił.

Doktryna armii rosyjskiej

Rosyjska doktryna taktyczna przewiduje wysokie tempo operacji, co w zasadzie oznacza błyskawiczne osiągniecie celów walki, wymaga 40 do 50 km postępu dziennego w operacjach konwencjonalnych. Nastaje też na ciągłość ataku wykorzystującego taktykę rzutów, które nie mają bezpośredniego odpowiednika zachodniego. Obronie poświęca się niewiele uwagi. Nie jest ona nigdy praktykowana na szczeblu powyżej dywizji, a nawet na niższych szczeblach jest traktowana jako chwilowy wybieg stosowany przez jednostki, które robią krótkie przerwy w postępie do przodu, albo zostały przejściowo zatrzymane przez nieprzyjaciela.

Rosyjskie formacje szturmowe są zazwyczaj zorganizowane w 3 ugrupowania, zwane pierwszym rzutem, drugim rzutem i rezerwą. Pierwszy rzut obejmuje główne elementy wojska, od jednej do dwóch trzecich jego całej siły, oraz większość czołgów i artylerii. Drugi rzut ma najważniejsze zadanie - zadanie utrzymania tempa ataku, zwłaszcza na głównej osi ataku, jakie ma pierwszy rzut. Alternatywnie, jeżeli atak pierwszego rzutu jest udany, drugi rzut może być używany do dalszego posuwania się do przodu po głównej osi, albo w nowym kierunku.

Aby osiągnąć tempo działań i wymagane postępy dzienne, rosyjskie jednostki taktyczne kładą nacisk na szybkie ataki, zwłaszcza z linii marszu, błyskawiczne pokonywanie przeszkód, używanie oddziałów transportowych przez śmigłowce albo wojsk spadochronowych na czele jednostek przednich i poruszanie się zarówno w dzień jak i w nocy. Wymaga to ścisłego i wszechstronnego współdziałania , a dyscyplina ruchów jest bardzo ostra, będąc ścisle nadzorowaną przez służbę ruchu, która jest odpowiednikiem zachodniej policji wojskowej - żandarmerii.