![[rysunek]](/grafika_main/rog1.gif) |
|
![[rysunek]](/grafika_main/rog2.gif) |
 |
 |
 |
||||||||||||||||||||||
|
Taktyka i strategia wojenna Operacje w terenie zurbanizowanym cz.3 Autor: Rogalla 
I. Jak wróg atakuje
Jest to ważne, też ze względu na potrzebę utrzymania wysokiego tempa ofensywy. Jeżeli stanie przed potrzebą ataku w terenie zabudowanym, kierować się będzie następującymi pryncypiami (szczebel dywizji):
Atak z marszu, z elementem zaskoczenia
Najważniejsze jest jak najszybsze opanowanie kluczowych obiektów, zaraz po osiągnięciu tego celu, dowódca zorganizuje naprędce ich obronę przed spodziewaniymi kontratakami oraz próbami przedarcia się niedobitków obrony. Elementy sił aeromobilnych mogą być użyte do zabezpieczenia flank i zdobycia kontroli na tyłach przeciwnika, jakkolwiek mogą one zostać włączone do głównych sił atakujących. Siły operujące poza zasięgiem wsparcia otrzymują dodatkowe rozpoznanie i wsparcie lotniczośmigłowcowe. Jeżeli atak z marszu zawodzi, siły atkujące mają zdobyć przyczółek i czekać na gros sił. Atak z przygotowaniemGłównymi cechami ataku z przygotowania są:
Rozpoznanie
Okrążenie i odcięcie sił obronyAtakujący dowódca będzie starał się izolować pole walki, nie pozwalając na przepływ zaopatrzenia lub ewentualne wycofanie się sił obrony, niekiedy jednak pozostawia się "wąskie gardło" przez które musi wycofać się obrońca, zaraz po tym zaatakowany w otwartym terenie, znacznie lepszym do koncentracji jednostek zmechanizowanych. Po okrążeniu obrony, pierwszy rzut atakujących jednostek zmotoryzowanych kontynuuje natarcie, już poza rejon zabudowany, na głównym kierunku natarcia korpusu, natomiast operacje w TZ przejmuje drugi rzut MRR. Najczęściej dąży się raczej do oblężenia terenu zurbanizowanego, niż frontalnego ataku. Przygotowanie i wsparcie artyleryjskie Zwykle w przygotowaniu artyleryjskim uczestniczą wszystkie dostępne dowódcy środki artyleryjskie, oprócz przydzielonych poszczególnym jednostkom. Sposób koncentracji ognia zależy od siły obrony, właściwości terenowych, rodzaju budynków, rozmieszczenia stref, które trzeba zachować w stanie nietkniętym. Całkowitym priorytetem jest wsparcie na głównym kierunku ataku, mające na celu eliminacje stanowisk broni ppanc obrońcy, oraz rozpoznanych stanowisk łączności, obserwacji i dowodzenia. Powstałe, wyniku bombardowania dodatkowe cechy terenu, ograniczające mobilność pojazdów, określane są jako do przyjęcia, jeżeli przygotowanie artyleryjskie zakłóciło sposób działania sił obrony. Szeroko użyte zostaną środki dymne. Uwaga! Najprawdopodobnie to podczas przygotowania artyleryjskiego przy ataku na TZ, możemy być świadkami użycia broni chemicznej jako najbardziej predysponowanej do unieszkodliwienia siły żywej bez zniszczenia ważnych obiektów. Dodatkowym atutem użycia broni chemiczenj w mieście jest ograniczona możliwość przeprowadzenia rozpoznania ABC oraz dezaktywacji w ośrodkach miejskich. Atak
Jego celem jest zajęcie i utrzymanie przyczółka w terenie zabudowanym, przez który do ataku ruszy drugi rzut zmotoryzowany (najczęściej są to MRR wraz z inkorporowanymi jednostami innych broni). Najczęście jako głębokość tego początkowego przyczółka wyznacza się 2-3 przecznice. Jeżeli pierwszy rzut zabezpieczył przyczółek bez zbyt dużych strat i nie istnieje ryzyko kontrataku, może nie czekając na drugi rzut, kontynuować natarcie. Głównymi atrybutami ataku miejskiego jest fakt braku zabezpieczenia poszczególnych budynków i obiektów, w początkowej fazie. Atakujący dąży do jak najszybszego przemieszczenia się do głównych węzłów ataku i zabezpieczenia ich. Siły podążające drogami miejskimi są odsłonięte i podatne na zasadzki, jako że "czyszczenie" terenu zostawia się jednostkom następnych rzutów i rezerwy. Te zaś mogą być włączone do walki, także gdy pierwszy rzut zostaje spowolniony lub zatrzymany. (najciekawszym wyjątkiem jest taktyka izraelska, pozwalająca dowódcy pierwszego rzutu na podjęcie decyzji o zmianie głównego kierunku ataku, w wypadku potrzeby angażowania dodatkowych sił innych rzutów. Wynika to jednak z faktu, że doktryna izraelska od 1972 roku odrzuca szeroko utarty podział na kolejne rzuty, dążąc do większej elastyczności taktycznej. Zostało to z powodzeniem użyte przeciw wojskom syryjskim w 1973 roku, przez znacznie mniejsze oddziały 7 i 188 brygad w "cudzie" pod Kunejtrą, dla lubujących statystykę Izraelczycy: 6000 ludzi, 170 czołgów, Syryjczycy: 45000 ludzi (5 dywizji) i 1400 czołgów. Izraelczycy byli, zresztą głównym powodem zmiany amerykańskiej doktryny na "Bitwę powietrznolądową"). Wykryte, słabe punkty obrony są atakowane przez oddziały piechoty w BMP, na czołgach a nawet ciężarówkach, korzystające głównie z przewagi prędkości ruchu. Dużo uwagi przykłada się do wykorzystania przejść podziemnych, zaś jeżeli te nie mogą być wykorzystane, minuje się je by zabezpieczyć własne tyły przed działaniem oddziałów obrony. Zabezpieczenie ważnego punktu terenowego dokonuje się ogniem jednostek atakujących lub zabezpieczeniem przylegających budynków. Punkty takie, zdobyte przez atakującego, uniemożliwiają obronie, wycofanie się na wcześniej przygotowane pozycje lub ewentualnego manewru jednostek rezerwy. Aby utrzymać wysokie tempo ataku, operacje trwają 24 godziny, z naciskiem na nocne, które są jedyną opcją, gdy w grę wchodzi przesunięcie sił w terenie odkrytym, należącym do terenu zabudowanego, dobrze zaminowanym terenie, będącym pod ciągłym ostrzałem obrońców. Trudności w nawigacji nocnej, w zaciemnionym ośrodku miejskim narzucają klarowny, łatwy plan podejścia z wykorzystaniem najbardziej widocznych punktów terenu. Bojowa organizacja oddziałówOrganizacja atakujących jednostek zależy od:
Siły te nie są rozmieszczone jednorodnie na całej długości odcinka, tylko na wyselekcjonowanych drogach podejściowych oraz kierunkach ataku.
Standardowymi długościami odcinków operacyjnych są: II. Obrona
Tak samo, obrona terenu TZ może doprowadzić do decydującego ataku, w terenie sprzyjającym operacjom zmechanizowanym, na wrogie jednostki realizujące manewr obejścia i izolacji TZ. Z drugiej strony, kompleksy zurbanizowane mogą być tak rozległe, że ich ominięcie w planach obu stron jest niemożliwe. Gdy dowódca obrony ma niedostateczne siły zmechanizowane lub teren zurbanizowany drastycznie obniża mobilność sił wroga, teren ten może służyć uzyskaniu nad nim decydującej przewagi. Dla potrzeb szczebla dywizji do korpusu, utzrymanie konkretnych terenów może stanowić o możliwości szybkiego przerzutu zaopatrzenia lub posiłków w wymagające tego rejony walk. Tereny zurbanizowane nie powinny wchodzic w skład planu obronnego gdy:
Główne pryncypia obrony, pozostają, w terenie zurbanizowanym, aktualne. Są one jednak znacznie zmodyfikowane przez samą istotę terenu:
Dostępne, w TZ, niejako "naturalne" systemy wzajemnie osłaniających się stanowisk ogniowych, praktycznie gotowych od razu, stanowią dodatkowy atut broniącego. Ma on możliwość przeprowadzania niespodziewanych ataków kończących się przejęciem inicjatywy, niekoniecznie lokalnej. W niektórych przypadkach specyfika terenu może doprowadzić nawet do załamania się ataku, na danym kierunku, bez udziału jednostek obrony! Naczelne zasady planowania obrony w terenie zurbanizowanymOrganizacja pola bitwyPiechota spieszona może zająć pozycje defensywne w terenie zabudowanym, w sąsiedztwie którego trwa lub przewidywane będzię starcie jednostek zmechanizowanych i pancernych. Może także uniemożliwić skryte podejście przeciwnika i związać go walką na bliski dystans. Jeżeli teren ten należy utrzymać, zajmuje główne pozycje obronne, wspierana i zabezpieczana przez jednostki zmechanizowane. Przedpole (Covering Force Area - CFA)
Jednostki śmigłowcowe powinny monitorować i utrudniać ruch npla, same korzystając ze struktury terenu do ukrycia własnych manewrów. Siły działające w CFA powinny starać się przeszkodzić nieprzyjacielowi w rozwinięciu przed osiągnięciem właściwego pola bitwy. Właściwe Pole Bitwy (Main Battle Area- MBA)Tutaj broniące się oddziały powinny starać uzyskać inicjatywę by odrzucić lub kompletnie rozbić atakujące siły npla. Jeżeli do głównego ośrodka miejskiego przylegają mniejsze, jak wsie itp., dowódca obrony powinien starać się je wykorzystać dla rozmieszczenia sił pozwalającego na kontratak jeszcze w terenie otwartym. MBA może zawierać w sobie obszary wcześniej określone jako słabo lub w ogóle nie bronione. Jeżeli przeciwnik będzie starał się je wykorzystać, można użyć albo jednostek rezerwy albo aeromobilnych, w celu uniemożliwienia infiltracji pola bitwy. Operacje w warunkach ograniczonej widzialnościObie strony będą wykorzystywać takie warunki dość frekwentnie, ze względu na korzyści płynące z ukrycia (częściowego) własnego manewru. Atakujący, oprócz przeprowadzania nocnych patroli rozpoznawczych, będzie dążył do wykorzystania takich warunków przy próbie zajęcia przyczółka. Z tych względów dowódca broniących się oddziałów powinien przedsięwziąć następujące kroki:
Dowodzenie i łącznośćOprócz opisanych w poprzednich rozdziałach wpływach terenu na łączność i dowodzenie oraz środkach zaradczych, dowódca obrony powinien położyć szczególny nacisk na dobre skoordynowanie rutynowej łączności pomiędzy oddziałami. Podczas operacji w terenie zabudowanym, jednostki zajmują pozycje w znacznie mniejszej odległości od siebie, cała obrona jest bardziej "skondensowana", przez co jakikolwiek wyłom, który nie został zgłoszony w odpowiednim momencie, może doprowadzić do całkowitego rozpadu jedności oddziałów, izolacji części z nich i w rezultacie do przegranej obrońcy, jako że ograniczona mobilność taktyczna, w tych warunkach, narzuca węższe ramy czasowe dla jakiejkolwiek skutecznej reakcji. Takie warunki narzucają umieszczenie stanowisk dowodzenia w bezpośredniej bliskości walczących sił (zasięg UKF w mieście). |
![[rysunek]](/grafika_main/strategie.gif){kind=small}
)
)
)
)
)
)
)