|
|
Taktyka i strategia wojenna
Taktyki używane przez Tygrysy
Autor: Miki tigerII
Tygrys był jednym z najlepszych czołgów II Wojny Światowej, lepszy od niego był jedynie jego następca, tygrys królewski. PzKpfw VI był ciężkim czołgiem (jego waga 57 ton) o bardzo grubym pancerzu przednim (100mm) i potężnym dziale ( 88mm). Na frontach nie miał sobie równych. Wadą tego czołgu był jego spalanie, czyli co idzie za tym krótki zasięg i to, że nie można było go produkować seryjnie, jak w przypadku T 34. Niemcy budując czołgi postawili na jakość, a nie jak alianci czy Rosjanie na ilość (choć pod koniec wojny i alianci zaczęli produkować dobre jakościowo czołgi). Ukazują to statystyki, na jednego zniszczonego tygrysa przypadało 9 zniszczonych T 34. Czołgi te zawdzięczają sukces nie tylko konstrukcji ( choć jej przede wszystkim) ale również wspaniałym czołgistom i taktykom, w których zostały wykorzystywane. Chociaż pod koniec wojny postanowiono nie używać już tych czołgów ułożonych w formacji, tylko jako pojedyncze punkty oporu, należy wspomnieć o taktykach używanych przez te czołgi. Były cztery taktyki ataku dla plutonu tygrysów i pięć taktyk dla ataku kompani tygrysów.
Taktyki używane przez plutony tygrysów
Pierwszą i najczęściej używaną przez plutony tygrysów była taktyka Keil (klina pancernego). Polegała ona na tym, że dwa z czterech tygrysów jadą lekko wysunięte (są to tygrysy dowódcy sekcji i dowódcy plutonu), a pozostałe dwa czołgi są lekko cofnięte. Wysunięte czołgi wdzierają się w linie obrony przeciwnika zmuszając go do odwrotu. Każdy z czołgów miał przy tym jedną stronę chronioną, a z przodu ochraniał tygrysa pancerz. Przy tym sposobie siła ognia była wykorzystywana maksymalnie. Za czołgami podążali piechurzy, którzy tylko dobijali załogi zniszczonych czołgów.
Kolejną taktyką używaną, przez PzKpfw VI była taktyka Linie, w której wszystkie czołgi jechały jeden obok drugiego równolegle. Jadąc w szyku przód czołgów ochraniał gruby pancerz, boki chroniły zewnętrzne czołgi, a siła ataku była wykorzystywana również jak w przypadku Keil-a w 100%. Na zewnątrz z prawej strony jechał dowódca plutonu, a w środku po lewej stronie dowódca sekcji. Każdy pojazd miał pełną widoczność, której nie było w poprzedniej formacji. Taktyka przydatna zarówno do obrony jak i do ataku (taktyka Keil była przeznaczona głównie do ataku, czyli w II połowie wojny ta taktyka była bardziej przydatna).
Inną taktyką była taktyka Doppelreihe. Pozwalała ona na dotarcie na front, a potem szybkie przegrupowanie w formacje bojowe Keil i Linie. Pojazdy były ustawione w kształcie kwadratu, a odległość między wozami wynosiła 150m. W przypadku ataku lotnictwa szturmowego czołgi mogły się szybko rozjechać w różne strony, co zmniejszało straty plutonu. W walce nie była używana, ponieważ siła ognia była wykorzystywana jedynie w 50%. Obaj dowódcy (sekcji i plutonu) jechali na początku formacji i posiadali nieograniczone pole widzenia.
Ostatnią formacją używaną przez plutony Tygrysów była taktyka Reihe. Czołgi jadące w formacji były ustawione w rzędzie. Na początku formacji jechał dowódca plutonu, a w czołgu za nim dowódca sekcji. Formacja typowo transportowa przeznaczona na długie marsze, używana głównie na Zachodzie, gdyż niekiedy czołgi musiały przejeżdżać po wąskich dróżkach. Przy ataku nieprzyjaciela siła ognia była wykorzystywana jedynie w 25% (jeżeli atak był przeprowadzony z przodu formacji) podobnie nienajlepsza sytuacja była w przypadku ataku lotnictwa szturmowego. Odległości pomiędzy pojazdami wynosiły tylko 10-25 metrów.
Taktyki używane przez kompanie tygrysów
Pierwszą z nich była taktyka Breitkeil, która była powiększonym Keil-em. Z przodu jechały obok siebie dwa kliny, za nimi pośrodku podążały dwa czołgi w tym jeden czołg dowódcy kompanii, a za nimi jechał ostatni klin (ułożenie podobne do kształtu kotwicy). To ułożenie czołgów było typowo ofensywne. Atakowało aż 8 czołgów. Formacja była szeroka na 400 metrów i długa na 700. Wysunięte kliny miały za zadanie niszczenie wojsk nieprzyjaciela, a klin w tyle miał te czołgi osłaniać. Jak wcześniej wspomniałem, czołg z dowódcą znajdował się pośrodku kompani. Wydając rozkazy dowódcom plutonów, sam otrzymywał również od nich informacje.
Następną z taktyk używanych przez tygrysy była taktyka Keil, która stanowiła odwróconą taktykę, Breitkeil, czyli z przodu znajdował się jeden pluton tygrysów za nim podążały dwa czołgi w tym jeden czołg dowódcy, a na końcu znajdowały się dwa kliny. Podobnie jak w poprzedniej atakowało 8 pojazdów (taktyka również ofensywna), ale boki i tył był lepiej zabezpieczony. Zadaniem pierwszego najbardziej wysuniętego plutonu było poszarpanie pozycji wroga, a czołgi z tyłu zajmowały się niedobitkami.
Kolejna taktyką przeznaczoną do kompani jest Doppelreihe, która jest rozbudową Doppelreihe przeznaczona do plutonu. Taktyka ta składała się 10 czołgów jadących w linii, na której początku był dowódca kompani, za nim jeden czołg, następnie czołg dowódcy plutona, a obok niego drugi czołg również z dowódcą plutonu (następnego plutonu). Za nimi następna para czołgów jadące obok siebie, przedostatnią parę tworzyły dwa czołgi dowódców sekcji a za nimi podążała ostatnia para, reszta czołgów poruszała w pojedynczej linii (jak pierwsze dwa). Formacja służyła do transportu jednostek na front. W razie jakiegokolwiek ataku lotnictwa sytuacja kompanii nie wyglądała ciekawie, natomiast w razie ataku artylerii nieprzyjaciela czołgi mogły się łatwo rozjechać.
Czwartą taktyką używaną przez tygrysy była taktyka Kollone. Formacja służyła, jak Doppelreihe, do dotarcia na front, a następnie przegrupowania się. Na początku formacji (już tradycyjnie, jeżeli chodzi o formacje, których zadaniem było dotarcie na front) jechał dowódca kompani, za nim jeden czołg a za nimi cztery rzędy czołgów po trzy w każdym rzędzie. Pierwszy rząd składał się z dowódców plutonów, a trzeci rząd z dowódców sekcji. Taktyka używana jedynie na froncie wschodnim i w Afryce, ponieważ na zachodzie były za wąskie drogi (szerokość formacji dochodziła do 20 metrów). Formacja bardzo niebezpieczna dla czołgów. W przypadku jakiegokolwiek ataku czołgi były bardzo zagrożone (atak był tym bardziej możliwy, ponieważ czołgi jadąc okropnie hałasowały), przy ataku lotnictwa formacja była tez bardzo zagrożona (a wykrycie jej ułatwiała chmura pyłu unoszącego się).
Ostatnią taktyką była taktyka Reiche. Czołgi poruszające się w tej formacji były ustawione jeden za drugim w linii prostej. Pierwszy jechał dowódca, a za nim reszta czołgów. Taktyka była używana głównie na froncie zachodnim z tych samych powodów, co taktyka Reihe. W razie unieruchomienia któregokolwiek czołgu, cała formacja była zatrzymana, a w razie ataku czołowego tylko jeden tygrys mógł się bronić.
|
|
![[rysunek]](/grafika_main/rog1.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/rog2.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/strategie.gif){kind=small}
