![[rysunek]](/grafika_main/rog1.gif) |
|
![[rysunek]](/grafika_main/rog2.gif) |
 |
 |
 |
|
|
Akademia Blitzkrieg Autor: Panzer 
Blitzkrieg jest niemieckim terminem oznaczającym strategię podboju Europy zastosowaną przez III Rzeszę w latach 1939-1941. Wojna błyskawiczna, w przeciwieństwie do strategii wojny długotrwałej, obliczonej na znużenie i wyczerpanie przeciwnika, miała jak błyskawica zaskakiwać, oślepiać i porażać. Niemcom udało się stworzyć armię zdolną przeprowadzać akcje nagłe i prowadzące do szybkiego zwycięstwa, czym urzeczywistnili odwieczne marzenia o jak najszybszym zniszczeniu lub zneutralizowaniu sił wroga przy ja najmniejszych stratach. Polityka militaryzacji Niemiec rozpoczęła się już przed 1935 rokiem. Przy współpracy z Holandią, Szwecją i Finlandią Reichswehra produkowała i przygotowywała do testów wojskowych liczne prototypy nowej broni- czołgi, samoloty, okręty podwodne- zabronione na mocy traktatu wersalskiego zawartego z Niemcami 28 czerwca 1919 roku. Poza tym zgodnie z tajnymi postanowieniami traktatu Rapallo, oficerowie niemieccy mieli możliwości manewrów eksperymentalnych na terenie ZSRR. Rok 1935 nie tylko więc zastał Niemcy już wyposażone w nowoczesny materiał wojenny, ale i w nowoczesną technologię przemysłu zbrojeniowego. Pozwalała ona na masową produkcję sprzętu wojennego natychmiast po podjęciu decyzji o militaryzacji Niemiec. W 1935 roku Reichswehra została zastąpiona przez Wehrmacht skupiający zarówno wojska lądowe, jak i lotnictwo i marynarkę. W 1937 roku szczególnym echem odbiła się w Wehrmachcie książka Guderiana ,,Achtung!Panzer!'' przedstawiająca historię powstania wojsk pancernych i opisująca główne zasady, na jakich miałaby się oprzeć ich organizacja w Niemczech. Poruszała ona również problem zastosowania w terenie dywizji pancernych w ścisłej współpracy z lotnictwem. Niezwykła skuteczność Wehrmachtu polegała nie tylko na silnej koncentracji wojsk lądowych i powietrznych ale i na szybkości manewrów i sposobie atakowania. W Polsce, biorąc kraj w kleszcze od strony Prus Wschodnich na północy i Śląska na południu, armie hitlerowskie miały się połączyć nad Wisłą, okrążając tym samym polskie wojska w Poznańskiem. Klinową siłę nacierającą armii niemieckiej stanowiła niewielka liczba dywizji pancernych i zmotoryzowanych. 1 września 1939 roku na sześćdziesiąt dywizji rzuconych na front polski tylko sześć było dywizjami pancernymi, a cztery- dywizjami zmotoryzowanymi. Dywizje pancerne zgrupowane w korpusy stanowiły niezależne armie zdolne uporać się z wszelkimi problemami taktycznymi w terenie. Zmasowana akcja i szybkość poruszania się pozwoliły maskować niedostatki w sile ognia ( tylko 10% czołgów biorących udział w natarciu wyposażone buło w działa kalibru 75 mm, inne posiadały lufy 20 tub 37 mm ). Siła Luftwaffe również wynikała z efektu koncentracji. Potężne ,,Luftflotten'' liczące po 400-500 samolotów zdolne były pojawiać się kolejno w newralgicznych punktach walki zależnie od rozwoju sytuacji. Ataki następowały o świcie na krótkich odcinkach frontu godząc w najsilniejsze zgrupowania przeciwnika. Przypuszczane one były jednocześnie przez oddziały pancerne, lotnictwo i piechotę zmotoryzowaną. Niekiedy poprzedzała je krótka i gwałtowna kanonada artylerii. Lotnictwo wspierało działania oddziałów pancernych bombardując tyły armii przeciwnika. W ten sposób dezorganizowało jego plany i budziło panikę. Przerwanie frontu następowało na skutek akcji jednostek opancerzonych masowo rzuconych do walki. W pierwszej linii postępowały ciężkie czołgi za nimi szła reszta dywizji. Taktyka obliczona była na otoczenie przeciwnika, rozerwanie i odizolowanie poszczególnych dywizji, które miały być następnie likwidowane przez postępującą za czołgami piechotę. Jej skuteczność wzmocniona była jeszcze przez spójność i karność wojska, oraz przez użycie lotnictwa dla przemieszczania wojsk. Blitzkriegowi towarzyszyła poza tym niemal całkowita destrukcja politycznego i wojskowego systemu przeciwnika przy stosunkowo niewielkich stratach w ludziach. III Rzesza zdawała się posiadać potęgę zdolną rozstrzygnąć wszelkie konflikty zbrojne. W przypadku Hitlera taktyka wojny błyskawicznej była koniecznością. Obawa stawienia czoła państwom alianckim na wypadek ich wkroczenia do walki pociągała za sobą konieczność jak najszybszego opanowania terytorium przeciwnika, aby uniknąć walki na dwóch frontach. Uzbrojenie i liczebność armii niemieckiej były niewystarczające, by Rzesza mogła stawić czoło wojnie długotrwałej. Toteż taktyka Blitzkriegu została zastosowana z powodzeniem dla przeprowadzenia dużych operacji wojennych, które doprowadziły do podboju państw stosunkowo niewielkich: Polski, Belgii, Holandii i Francji oraz Grecji i Jugosławii. Nie sprawdziła się ona jednak wobec Anglii ponieważ Niemcom nie udało się zapewnić sobie panowania nad jej przestrzenią powietrzną. Ale największym niepowodzeniem taktyki Blitzkriegu okazała się niemożliwość kontroli ogromnych przestrzeni ZSRR. Od chwili porażki na froncie wschodnim, armia niemiecka została zmuszona do przeprowadzenia wojny długotrwałej co, doprowadziło ją do klęski. |
![[rysunek]](/grafika_main/strategie.gif){kind=small}
