|
|
Akademia
Fall Weiss
Autor: Yankees
22 sierpnia Hitler wygłosił przemówienie podczas odprawy wyższych dowódców, w którym stwierdził ze musi dojść do konfliktu z Polska. Sądził, jak mówił, ze najpierw uderzy na zachód, żeby później rozprawić się ze wschodnim sąsiadem, ale stało się jasne, ze w takiej sytuacji Polska uderzy na Niemcy od wschodu. Omówił tez sytuacje międzynarodowa, która wydawała się sprzyjać nagłemu atakowi, gdyż Niemcy posiadały przyjaźń Włoch, neutralność Hiszpanii, Wielka Brytania i Francja miały słabych przywódców oraz liczne kłopoty na Dalekim Wschodzie i na Morzu Śródziemnym. Wobec tych faktów zgodnie z "wola narodu" zdecydował się zaatakować Polskę. Machina Wehrmachtu ruszyla. Fall Weiss stal sie faktem.
Dnia 25 marca 1939 roku Hitler spotkał się z gen.Brauchitschem i kazał przygotować rozwiązanie sprawy polskiej, choć nie zamierza jej na razie ruszać. W związku z tym szef Oberkommando der Wehrmacht generał Wilhelm Keitel wydal dyrektywę do przygotowań sil zbrojnych do wojny w latach 1939-40. Podzielona na kilka części mówiła m.in:
- Stosunek Niemiec do Polski polega na unikaniu napiec, chyba ze Polska będzie dążyła do konfliktu, wówczas należy definitywnie się z nią rozprawić.
- Należy izolować Polskę politycznie. Przy osłonie zachodnich granic większością sil należy zadąć polskiemu wojsku decydujące ciosy i jak najszybciej je rozbić, aby ograniczyć możliwości interwencji zachodnich państw.
- Zadaniem wojsk lądowych jest zniszczenie polskiej armii. Na północy należy uzyskać połączenie miedzy Prusami Wschodnimi i Pomorzem, a na południu wykorzystać terytorium Słowacji. Działania należy rozpocząć szybko, nie czekając na całkowita mobilizacje.
- Marynarka wojenna ma wyeliminować marynarkę polska, podjąć blokadę Gdyni, przeciąć polski handel morski, zabezpieczyć połączenia z Prusami Wschodnimi oraz ze Szwecja i Finlandia. Należy także obserwować zachowanie floty sowieckiej.
- Lotnictwo miało zniszczyć w możliwie krótkim czasie lotnictwo polskie, zakłócić polska mobilizacje oraz koncentracje sil, bezpośrednio wspierać czołowe oddziały lądowe.
Do dyrektywy zostały dodane specjalne zarządzenia omawiające szczegółowe sprawy jak łączność, sposób zarządzania terenami okupywanymi, sposób zajęcia Gdańska i inne.
Stworzono 2 grupy armii: "Północ" i "Południe", których dowództwo objęli gen. Fedor von Bock (szef sztabu gen. maj. Hans von Salmuth) oraz gen. Gerd von Rustedt (szef sztabu gen.por. Erich von Manstein). Prace sztabów tych grup trwały ok. 3 tygodni. Dowództwo grupy "Północ" stało przed trudnym zadaniem połączenia 4-tej armii znajdującej się na Pomorzu i 3-ciej armii z Prus Wschodnich. Połączenie to miął zrealizować XIX korpus pancerny później słynnego gen.Guderiana. Ponadto należało uchwycić przeprawy na Wiśle, co miął zrealizować niespodziewany atak na most w Tczewie (przy pomocy "cywilnego" pociągu). Później połączona grupa armii miała założyć cęgi na armie polska od wschodu. Grupa "Południe" miała znacznie prostsze zadanie oraz większe siły do jego realizacji. Ostatecznie 15 czerwca gen.Brauchitsch zatwierdził "Fall Weiss".
Cele i sposoby ich realizacji były następujące:
Głównym celem było zniszczenie wojsk polskich. Nagle wtargniecie miało zakłócić planowa mobilizacje. Siły polskie znajdujące się na zachód od Wisły i Narwi miały być zniszczone przez koncentryczny atak ze Śląska oraz z Pomorza i Prus Wschodnich. Należało przedziwdziałać próbom przeszkodzenia tym działaniom przez Polaków z Galicji.
W skład G.A."Południe" miały wejść 8,10,14 armie. Największa armia (10-ta) grupy uderzyć miała ze Śląska na Warszawe.8-ma armia miała osłonic ten atak od północy, a 14-ta wyeliminować siły polskie na Śląsku, opanować Kraków i dojść do Dunajca.
G.A."Polnoc" miała uzyskać jak najszybsze połączenie Pomorza i Prus Wschodnich. Następnie połączone armie miały wziąć udział w operacji zniszczenia wojsk polskich na zachodnim brzegu Wisły i od północy dojść do Warszawy.
G.A."Poludnie" do realizacji zadania miała 4 dywizje pancerne, 4 dywizje lekkie, 2 dywizje zmotoryzowane, 3 dywizje górskie, 21 dywizji piechoty, 2 zmotoryzowanych pułków SS i dodatkowych jednostek.
W skład G.A."Polnoc" wchodziły 2 dywizje pancerne (w tym improwizowana dywizja pancerna "Kempf", 2 dywizje zmotoryzowane, 1 brygada kawalerii, 14 dywizji piechoty, 10 większych jednostek wojsk fortecznych i 7 pułków straży granicznej.
1 września III Rzesza posiadała 302 eskadry lotnicze, z czego 40 w wojskach lądowych i 16 w marynarce wojennej. Wchodziły one w skład 4 flot powietrznych, zgrupowania "Prusy", a cześć była w odwodzie. Przeciwko Polsce planowano użyć 2 flot i zgrupowania z Prus, 7-mej dywizji lotniczej z odwodu i kilku innych jednostek. Było to 2795 samolotów, z czego 1 września 2565 było w gotowości. W skład tych sil lotniczych wchodziły bombowce: 835(w ogóle)/775(w gotowości), bombowce nurkujące: 315/303, myśliwce: 543/507, rozpoznawcze: 462/384, szturmowe: 39, transportowe: 545/506, lotnictwo morskie: 56/51.
Na zachodzie pozostało 1332 samolotów (1186 w gotowości), z czego 342/314 bombowców, 31/29 nurkowców, 674/568 myśliwców, 193/152 rozpoznawczych, 119/113 lotnictwa morskiego.
Na morzu przeciwko Polsce miął być skierowany szkolny pancernik "Schleswig-Holstein", 1 Flotylla Niszczycieli: 8 jednostek, 10 okrętów podwodnych, 6 ścigaczy, flotylla poławiaczy min, flotylla trałowców, flotylla stawiaczy min, flotylla eskortowców. Dodatkowo zmobilizowano statki rybackie tworząc z nich poławiacze i stawiacze min. Główne siły Kriegsmarine miały zostać użyte przeciw mocarstwom zachodnim. W portach pozostały 2 wielkie okręty liniowe "Scharnhorst" i "Gneisenau", pancernik "Admirał Scheer", ciężki krążownik "Admirał Hipper", szkolny pancernik "Schlesien", szkolny krążownik "Emden", 3 lekkie krążowniki, 11 niszczycieli, 16 torpedowców, 14 ścigaczy, 32 okręty podwodne i jednostki pomocnicze. 2 pancerniki: "Admirał Graf Spee" i "Deutschland" oraz 15 okrętów podwodnych odesłano na Atlantyk.
Ostatecznie przeciwko Polsce stanęły dnia 1 września 53 dywizje i 2 pulki SS. Dodatkowo III Rzesza mobilizowała inne wielkie jednostki, których docelowo miało być 106. Było to 1 505 000 ludzi, 2600 czołgów, 1100-1300 samochodów pancernych, 52 000 karabinów maszynowych, 7200 dział, 9 tys. granatników i moździerzy, 7450 dział przeciwpancernych, 187 tysięcy pojazdów mechanicznych, oraz 363 tys. koni. Była to potężna machina, z która przyszło się mierzyć Wojsku Polskiemu dodatkowo w niekorzystnych warunkach terenowych, pogodowych i przy fatalnym układzie granic powodującym automatyczne okrążenie Polaków. Przeciwko Polsce zgodnie z planem szły jednakże najlepsze jednostki. Do obrony granicy zachodniej pozostawiono słabe siły uznając, ze możliwości ofensywne Zachodu są niewielkie.
Ciekawostka jest na ile szacowali Niemcy siły polskie. Ogólnie przeceniali liczebność naszej armii. Według ocen Abwehry Polska dysponowała w pierwszej fali mobilizacyjnej 30-33 dywizjami piechoty, 10-12 brygadami kawalerii, 1-2 brygadami zmotoryzowanymi, a w drugim rzucie 15 dywizjami rezerwowymi, aż 15 dywizjami Obrony Narodowej oraz ok. 300 000 innych wojsk. Razem dawało to 2 miliony ludzi, wobec 1 346 000 jakie rzeczywiście wystawiali Polacy i duża liczbę 60 dywizji, która operował Hitler w ocenie potencjału Polski. Świadczyło to o tym, ze wywiad niemiecki nie przeniknął Wojska Polskiego w dużym stopniu, ale i tak nie miało to większego znaczenia.
|
|
![[rysunek]](/grafika_main/rog1.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/rog2.gif)
![[rysunek]](/grafika_main/strategie.gif){kind=small}
