Taktyka i strategia wojenna

Wojna powietrzno - desantowa

Autor: Zaq

Bez wątpienia druga wojna światowa była okresem szczytowego rozwoju wojsk spadochronowych. Potem nastąpił stopniowy zanik przydatności spadochroniarzy. Mimo to wiele armii utrzymuje jednostki powietrzno-desantowe. Pod względem liczebności pierwsze miejsce na świecie zajmuje 7 dywizji powietrzno-desantowych armii rosyjskiej. Za nimi idą USA, Polska, Francja i Niemcy, każde z jedną dywizja spadochronową (Polska posiada brygadę). Inne armie utrzymują mniejsze siły.

W ciągu minionych 40 lat spadochroniarzy wykorzystano w operacji Sueskiej, w wojnie indyjsko-pakistańskiej w roku 1971 i w operacjach w Indochinach, Algierii i na Malajach oraz w Kongo. Z powodu wysokiego poziomu wyszkolenia i agresywnej taktyki, wojska spadochronowe są często używane do akcji specjalnych, nawet jeżeli w ich trakcie nie posługują się spadochronami. Na przykład Rosjanie użyli 103 Gwardyjskiej Dywizji Powietrzno-Desantowej do zajęcia lotniska w Pradze w 1968 roku, podczas gdy 105 Gwardyjska Dywizja Powietrzno-Desantowa zajmowała Kabul w 1979 roku.

We wszystkich armiach świata wojska spadochronowe stanowią elitę. Utrzymują staranną procedurę selekcyjną i znacznie wyższy poziom sprawności fizycznej, niż zwykłe bataliony piechoty.

Rosyjska taktyka spadochronowa

W systemie rosyjskim wojska powietrzno-desantowe są niezależnym rodzajem broni, podporządkowanym w czasie pokoju Ministerstwu Obrony, a w czasie wojny Naczelnemu Dowództwu.

Strategiczne desanty powietrzne wykonywane są przez dwie lub więcej dostarczonych droga powietrzną dywizji, atakujących cele (porty lub lotniska) głęboko na tyłach nieprzyjaciela. Na szczeblu operacyjnym formacja powietrzno-desantowa do wielkości dywizji mogłaby operować w zasięgu do 100 km za przednią linia oddziałów własnych we wsparciu operacji frontowych przy podejmowaniu zadań takich, jak zdobywanie przyczółków mostowych, niszczenie nieprzyjacielskich środków przenoszenia ładunków chemicznych czy nuklearnych albo współpraca z operacyjnymi grupami manewrowymi. Taktyczne desanty powietrzne mogą być podejmowane przez przewiezione helikopterami wojska do wielkości batalionu, operujące przeciwko celom nieprzyjaciela w zasięgu 32 km od frontu.

Zgodnie z rosyjska doktryną, operacja spadochronowa wymaga rozległych przygotowań i koordynacji razem z rozpoznaniem powietrznym i - gdzie to tylko możliwe - zamaskowanym zwiadem lądowym. Trasy lotów wybiera się z największą ostrożnością aby uniknąć ognia obrony przeciwlotniczej i przechwycenia w powietrzu.

Zrzuty z powietrza są zazwyczaj dokonywane nocą na strefy albo miejsca zrzutów, oznaczone przez specjalne grupy samolotów naprowadzających, które się posługują sygnałami elektronicznymi albo wizualnymi. Typowa strefa zrzutu ma około 4 km długości i 3,2 km szerokości. Batalion potrzebuje jednej takiej strefy, pułk dwóch, a dywizja nawet sześciu.

Strefy zrzuty znajdują się możliwie najbliżej celu. Odmienię od innych armii, rosyjskie oddziały powietrzno-desantowe często zrzucają swój ciężki sprzęt przed, albo jednocześnie z pierwszą fala, w skład której wchodzą centra dowodzenia, jednostki przeciwlotnicze, saperskie i przeciwpancerne.

Amerykańska taktyka spadochronowa

Wojska powietrzno-desantowe armii USA skoncentrowane są w 18 Korpusie Powietrzno-Desantowym, obejmującym 82 Dywizję Powietrzno-Desantową jako oddział przerzucany drogą powietrzną. 82 Dywizja Powietrzno-Desantowa składa się z 3 brygad po 3 bataliony spadochronowe razem z batalionami artylerii polowej, batalionem czołgów i integralnym dowództwem wsparcia dywizyjnego. Na dywizyjne wsparcie powietrzne składa się 48 śmigłowców AH-1S Cobra uzbrojonych w pociski TOW, 90 śmigłowców transportowych UH-60 BlackHawk i 59 śmigłowców zwiadowczych OH-58D Kiowa Warrior.

82 może być dostarczona do dowolnego zakątka świata przy użyciu samolotów C-141 Starlifter lub C-130 Hercules. Dywizja nieraz zademonstrowała możliwość operowania z samolotów C-141, lecących wprost z USA do Europy, skacząc po nieprzerwanym locie na taktyczne miejsce postoju w Niemczech.

Po obsadzeniu celu, Dywizja może być narażona na zmasowane kontrataki. Stąd idea dywizyjnego obwodu zwanego powietrzno-desantową obrona przeciwpancerną (Airborne Anti-Armor Defence AAAD). Teren, połączony z naturalnymi i sztucznymi przeszkodami, jest wykorzystywany to tworzenia wysepek dla grup przeciwpancernych, wspieranych przez artylerię i bezpośrednio z powietrza, które maja za zadanie sprowadzenie grup pojazdów pancernych nieprzyjaciela do stref rażenia, gdzie mogą być niszczone. Ta koncepcja wymaga broni przeciwpancernej nadającej się do przenoszenia droga powietrzna i mającej zasięg skuteczny do 3000 m, a do tego istnieje integralne wsparcie powietrzne i wojska pancerne do kontratakowania. Można oczekiwać że nieprzyjaciel będzie usiłował rzucić masę samolotów na lądujące siły główne, w związku z czym przed obroną przeciwlotniczą 82 Dywizji, będą stawać bardzo trudne zadania.