S³ynne postacie

Gieorgij ¯ukow

Autor: Welen

Gieorgij ¯ukow urodzi³ siê w Srzelkówce ko³o Ka³ugi w biednej rodzinie ch³opskiej, gdzie ojciec by³ szewcem. Skoñczy³ z wyró¿nieniem szkó³kê parafialn± i wyjecha³ do Moskwy na dalsz± naukê. Zdoby³ zawód ku¶nierza. Jednak kszta³ci³ siê nadal. 7 sierpnia 1915 roku zosta³ powo³any do wojska. S³u¿y³ w kawalerii. Wyró¿ni³ siê w bitwie pod Kamieñcem Podolskim i otrzyma³ dwa razy krzy¿ ¶w. Jerzego. Ranny w pa¼dzierniku zosta³ ewakuowany na dwa miesi±ce do Charkowa.

Wst±pi³ do Armii Czerwonej w 1918 roku, a w rok pó¼niej do partii komunistycznej. Od stopnia szeregowca doszed³ do najwy¿szych stanowisk w wojsku radzieckim: w 1941 roku by³ szefem sztabu generalnego, w 1942 zastêpc± naczelnego dowódcy, wreszcie marsza³kiem (w 1944).

Podobnie w partii awansowa³ do najwy¿szych stanowisk w³adz: w 1957 roku zosta³ cz³onkiem komitetu centralnego Komunistycznej Partii ZSSR. Jego wielkie zas³ugi jako dowódcy znalaz³y uznanie, czego dowodem s± liczne odznaczenia i czterokrotnie przyznawany tytu³ "bohatera ZSSR". Niezbêdne wykszta³cenie do pe³nienia coraz bardziej odpowiedzialnych zadañ zdoby³ najpierw przez ukoñczenie kursu dla oficerów kawalerii w 1920 roku, potem (bez przerywania s³u¿by) w latach 1923-1930 kursu doskonalenia i w 1929 roku kursu dla najwy¿szej kadry. Wiele zawdziêcza³ tak¿e zwierzchnikom takim jak A.I.Jegorow, i P.Uborewicz, którzy poszerzali jego horyzonty operacyjne.

Walczy³ podczas I wojny ¶wiatowej, potem przeciw bia³ogwardzistom na Uralu. W zwi±zku z konfliktem japoñsko-mongolskim skierowany tam na front w czerwcu 1939 odniós³ sukces który przyniós³ mu po raz pierwszy tytu³ "bohatera ZSSR" oraz awans na genera³a i dowódcê regionu wojskowym Kijowa w 1940 roku. Dowodzi³ kolejno : Frontem Odwodowym, Leningradzkim, Zachodnim, Ukraiñskim i Bia³oruskim. Obroni³ Leningrad, Moskwê, koordynowa³ dzia³ania frontów pod Stalingradem i pod Kurskiem, dowodzi³ wojskami Frontu Bia³oruskiego pod Warszaw± i kierowa³ szturmem na Berlin.

Walczy³ zatem na najtrudniejszych odcinkach frontu i by³ wielokrotnie ranny. Mia³ opiniê wodza o ¿elaznej woli, starannie przygotowuj±cego ka¿dy manewr, co zapewnia³o sukcesy. Aime Constantini twierdzi ,¿e by³ najwybitniejszym marsza³kiem ZSSR podczas ostatniej wojny, tym, któremu Armia Czerwona zawdziêcza najwiêcej.

Nie by³o to jednoznaczne w¶ród jego rodaków. Stalin doprowadzi³ do konfliktu w 1941 roku a w 1946 chcia³ siê go koniecznie pozbyæ, oskar¿aj±c o wyimaginowane przestepstwa. Próba nie powiod³a siê poniewa¿ inni najwy¿szi dowódcy stanêli po stronie ¯ukowa, boj±c siê zreszt± o samych siebie.

Mimo to musia³ wyjechaæ do Odessy. by³ jednak potrzebny Stalinowi, kiedy w 1951 roku trzeba by³o pilnie za¿egnaæ konflikt z Kore±, zwrócono siê wiêc do niego i przywrócono do ³ask. Dopiero Chruszczow odsun±³ go definitywnie w 1957 roku. Kiedy w 1965 roku 9 maja czyli w Dniu Zwyciêstwa pokaza³ siê na Placu Czerwonym w mundurze, przypominaj±c tym samym, i¿ to on zaj±³ Berlin w 1945 i przyj±³ kapitulacjê Niemiec podpisan± przez Keitla, jako ich reprezentanta i przez siebie- w imieniu zwyciêzców- zosta³ entuzjastycznie powitany. Zmar³ w Moskwie w 1974 roku.