Słynne postacie

Gieorgij Żukow

Autor: Welen

Gieorgij Żukow urodził się w Srzelkówce koło Kaługi w biednej rodzinie chłopskiej, gdzie ojciec był szewcem. Skończył z wyróżnieniem szkółkę parafialną i wyjechał do Moskwy na dalszą naukę. Zdobył zawód kuśnierza. Jednak kształcił się nadal. 7 sierpnia 1915 roku został powołany do wojska. Służył w kawalerii. Wyróżnił się w bitwie pod Kamieńcem Podolskim i otrzymał dwa razy krzyż św. Jerzego. Ranny w październiku został ewakuowany na dwa miesiące do Charkowa.

Wstąpił do Armii Czerwonej w 1918 roku, a w rok później do partii komunistycznej. Od stopnia szeregowca doszedł do najwyższych stanowisk w wojsku radzieckim: w 1941 roku był szefem sztabu generalnego, w 1942 zastępcą naczelnego dowódcy, wreszcie marszałkiem (w 1944).

Podobnie w partii awansował do najwyższych stanowisk władz: w 1957 roku został członkiem komitetu centralnego Komunistycznej Partii ZSSR. Jego wielkie zasługi jako dowódcy znalazły uznanie, czego dowodem są liczne odznaczenia i czterokrotnie przyznawany tytuł "bohatera ZSSR". Niezbędne wykształcenie do pełnienia coraz bardziej odpowiedzialnych zadań zdobył najpierw przez ukończenie kursu dla oficerów kawalerii w 1920 roku, potem (bez przerywania służby) w latach 1923-1930 kursu doskonalenia i w 1929 roku kursu dla najwyższej kadry. Wiele zawdzięczał także zwierzchnikom takim jak A.I.Jegorow, i P.Uborewicz, którzy poszerzali jego horyzonty operacyjne.

Walczył podczas I wojny światowej, potem przeciw białogwardzistom na Uralu. W związku z konfliktem japońsko-mongolskim skierowany tam na front w czerwcu 1939 odniósł sukces który przyniósł mu po raz pierwszy tytuł "bohatera ZSSR" oraz awans na generała i dowódcę regionu wojskowym Kijowa w 1940 roku. Dowodził kolejno : Frontem Odwodowym, Leningradzkim, Zachodnim, Ukraińskim i Białoruskim. Obronił Leningrad, Moskwę, koordynował działania frontów pod Stalingradem i pod Kurskiem, dowodził wojskami Frontu Białoruskiego pod Warszawą i kierował szturmem na Berlin.

Walczył zatem na najtrudniejszych odcinkach frontu i był wielokrotnie ranny. Miał opinię wodza o żelaznej woli, starannie przygotowującego każdy manewr, co zapewniało sukcesy. Aime Constantini twierdzi ,że był najwybitniejszym marszałkiem ZSSR podczas ostatniej wojny, tym, któremu Armia Czerwona zawdzięcza najwięcej.

Nie było to jednoznaczne wśród jego rodaków. Stalin doprowadził do konfliktu w 1941 roku a w 1946 chciał się go koniecznie pozbyć, oskarżając o wyimaginowane przestepstwa. Próba nie powiodła się ponieważ inni najwyższi dowódcy stanęli po stronie Żukowa, bojąc się zresztą o samych siebie.

Mimo to musiał wyjechać do Odessy. był jednak potrzebny Stalinowi, kiedy w 1951 roku trzeba było pilnie zażegnać konflikt z Koreą, zwrócono się więc do niego i przywrócono do łask. Dopiero Chruszczow odsunął go definitywnie w 1957 roku. Kiedy w 1965 roku 9 maja czyli w Dniu Zwycięstwa pokazał się na Placu Czerwonym w mundurze, przypominając tym samym, iż to on zajął Berlin w 1945 i przyjął kapitulację Niemiec podpisaną przez Keitla, jako ich reprezentanta i przez siebie- w imieniu zwycięzców- został entuzjastycznie powitany. Zmarł w Moskwie w 1974 roku.